Het Glijmoment

Na alle overspannen verwachtingen kunnen we nu wel stellen, dat de meesten van onze skate-babes bij de Olympische Spelen definitief door het ijs zijn gezakt. Annamarie Thomas schaafde op het laatste moment aan haar rondingen (van de ijzers, voor alle duidelijkheid) en kan daarna vrijwel uitsluitend rechtdoor rijden, wat met al die bochten natuurlijk niet echt opschiet. Marianne Timmer blokkeerde na een valse start op de 1500 meter omdat de NOS-verslaggevers constateren, dat haar 'creatieve fosfaatsysteem' in de war is geraakt. Maar gelukkig werden we wel weer vakkundig bijgepraat door de twee Muppets, die zo te horen vooral waren ingehuurd om ons te informeren over ongeplande ijsafzetting op het linker bovenbeen, het verzamelen van statische arbeid in het lichaamscentrum, capillaire weerstand voor de laatste binnenbaan en de ultieme gelukzaligheid van het ideale glijmoment.

Intussen was het Olympische schaatsvuur alleen nog aan het vlammen in de intermenselijke relaties. De sfeer tussen de verschillende sponsorploegen was weliswaar om te snijden, maar de liefde tierde welig tussen de openingen van ruim in de 9 en de rondjes van 33 blank. Die deed ’t met die, die had wat met die en die wilde graag met die. Het was één grote beentje-over-training onder het aloude motto 'liefhebben is belangrijker dan winnen'. Met al dat gegloei was het een natuurkundig wonder, dat er überhaupt nog ijs lag. Het laatste gerucht wilde, dat Bart Veldkamp met succes zijn zinnen had gezet op Anni Friesinger, die daardoor aldus Mart Smeets met een iets te broeierige blik in de hebberige ogen 'ook een beetje van ons' was. Ja ja, zag je Henk Gemser denken, dat zou ie wel willen, maar dat neemt natuurlijk niet weg, dat er in Salt Lake City ook buiten de Olympic Oval veel ideale glijmomenten ontstonden nadat het ijs gebroken was.

(1 maart 2002)

Kijk ook op www.twentesport.com.