Privé
Toen ik vorige week donderdagochtend op Radio I iemand van de EO over Rinus Michels hoorde praten, sprongen me spontaan de tranen in de ogen. Ik wist genoeg: die is dus dood, want Michels en EO, dat is geen logische combinatie. De ontroering was er desondanks niet minder om. Per slot van rekening hebben we het hier wel over de man, die Nederland als voetballand op de wereldkaart heeft gezet. Met weinig woorden, omdat zoals hij zelf altijd zei: “Wie veel praat, moet veel verantwoorden”. Maar wel met veel humor: Arnold Mühren moest als jonkie na afloop van de training de ballen uit de sloot halen. “Heb je ze alle zeventien, m’n jongen?” “Nee meneer, zestien.” “Dan is het goed. Anders had je d’r eentje te veel gehad.” Nu weet u meteen, waarom Mühren in de EK-finale van 1988 die pass op Van Basten gaf, met alle gevolgen van dien. Die had meneer Michels nog te goed.
Oranje’s wereldgoal aller tijden kwam vaak langs in alle herdenkingen en mede daardoor werd het een meer dan waardig afscheid. Hoewel er ook nu weer, net als bij het overlijden van Prins Bernhard en André Hazes, allerlei zelfbenoemde zogenaamde kennissen met hun goedkope handel aan particuliere herinneringen kwamen leuren. Zo liet Youp van ’t Hek in zijn NRC-column van afgelopen zaterdag weten, dat hij er tijdens de EK van 1988 “door privé-omstandigheden” niet bij had kunnen zijn. Wie wil dat nou weten? Waarom moeten we nu allemaal gretig beginnen te speculeren over wat hem in de zomer van 1988 weerhield van een bezoek aan Duitsland? En wie maakt zich hier nu eigenlijk gewichtiger dan de man om wie het werkelijk gaat? Overigens, ik was er wél bij, op die legendarische 21-ste juni in Hamburg, toen we wraak namen voor de schande van 1974. En daar wilde ik meneer Michels nog graag even voor bedanken, maar dat is verder privé.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.