Merci!

Merci, l’Equipe! Waren we eindelijk verlost van het gietijzeren schrikbewind, waarmee Lance Armstrong elke vorm van spanning gedurende de afgelopen zeven edities van de Tour de France genadeloos doodsaneerde, komt de Franse sportkrant met het bericht, dat de Amerikaan doping heeft gebruikt. En nu wil de winnaar nog een achtste keer meedoen, al was het alleen maar “om die Fransen te jennen”. Nu kan het jennen van Fransen niet genoeg gestimuleerd dan wel aangemoedigd worden, vanwege hun stuitende chauvinisme, hun hemeltergende arrogantie, hun Jacques Chirac en hun achterlijke stokbroden, maar dit lijkt me geen goed plan. Nog één keer Lance Armstrong in het geel op de Champs Elysées en de Tour de France is definitief dood, over en uit. Net zo antiek en achterhaald als het vrouwenbeleid van de SGP.

Enerzijds is de berichtgeving van l’Equipe te vergelijken met de la moutarde après dîner. Anderzijds valt mijn eerste reactie op het nieuws in de categorie vragen, of de Paus katholiek is en of krokodillen vlees eten. Ja dus: doping hoort bij de wielersport, of we dat nu verstandig dan wel verwerpelijk vinden. Een brave goedzak als Marc Lotz laat zich met een complete EPO-theek in zijn Belgische ijskast op heterdaad betrappen en krijgt drie jaar schorsing aan zijn broek. Lance Armstrong betaalt uit eigen zak de aanschaf van de controle-apparatuur en komt overal mee weg. Totdat hij, een paar weken na zijn officiële afscheid, alsnog met de harde waarheid geconfronteerd wordt en openlijk op wraak zint. Nog één zo’n Tour de Lance en je zou bijna medelijden krijgen met die Fransen en hun superieure patriottisme, hun ingetogen bescheidenheid, hun fantastische premier en hun delicate pains.

(8 september 2005)

Kijk ook op www.twentesport.com.