Dankbaar
Zo te horen was de kerstboodschap van Mamma Bea geschreven door haar zus, Tante Irene, die zich hiervoor op haar beurt weer had laten inspireren door een indringend kringgesprek met een paar loyale hofpopulieren. We moeten dus vooral wat vaker dankbaar zijn, wat natuurlijk wel lekker comfortabel praten is uit de mond van iemand, die op onze kosten aan het hoofd mag staan van een geldverslindend circus vol pracht, praal en statiegeld. Dankbaar waarvoor? Voor een Minister van Financiën, die armoe maar betrekkelijk vindt in een land, waar duizenden mensen voor hun dagelijkse levensonderhoud afhankelijk zijn van de voedselbank? Of moeten we dankbaar zijn voor graaiende salonsocio’s als Rosenmöller en Sorgdrager, die zich bulkend van het wachtgeld voltanken met tonnen extra’s voor een commissariaatje hier en een adviesfunctietje daar?
Nee, dan ben ik liever dankbaar voor de twee kaarten, die ik van een bevriend TOS-lid kreeg voor de wedstrijd van FC Twente tegen RBC op Tweede Kerstdag. Even voor de niet-ingewijden onder u: de TOS, de Twentse Ondernemers Sociëteit, is de business club van FC Twente, met een eigen ruimte in het Arke Stadion. Ik was er nog nooit geweest en normaliter heb ik daar dus ook helemaal niets te zoeken, bovendien voel ik me aan de overkant tussen de vaste jongens van het gewone volk prima op mijn plaats, maar voor deze speciale gelegenheid wilde ik het wel eens meemaken. Het zit stukken comfortabeler, dat wel, en ze tappen er een prima bokbiertje, maar verder? Het voetbal wordt er niet beter van en dat was toch wel het probleem van deze wedstrijd. De vier doelpunten waren dan ook niet zozeer de verdienste van FC Twente, maar meer van RBC, waar men zich zo te zien moet behelpen met een veredeld campingelftal, dat het tegen het team van de plaatselijke kinderboerderij nog knap lastig zou krijgen.
Een week later al kreeg ik de kans om het bevriende TOS-lid mee te nemen naar de wedstrijd van Heracles tegen Vitesse. (Ik schrijf de advertenties voor die club en daar hoef ik geen geld voor, alleen af en toe een kaartje.) Het was voor hem de eerste keer en hij was me zeer dankbaar. Gratis koffie voor de wedstrijd, dat hebben ze in Enschede niet, en dan voor de rust nog drie prachtige doelpunten: wat wil een mens nog meer? Het enige waarover men zich in Almelo tijdens de pauze zorgen maakte, was het verontrustende gerucht, dat de voorraad Jägermeister op dreigde te raken. Dat hebben we niet meer meegemaakt, want om negen uur, een kwartier voor het einde, wilden we de meute voor zijn en vertrokken we in de sneeuw richting Enschede. Om half elf waren we thuis, net op tijd voor de samenvatting, en dankbaar dat we het heelhuids gehaald hadden.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.