Vlaampijpen

Ik stond me vorige week in de cafetaria serieus voor te bereiden op een pittige productconfrontatie met mijn bestelling, toen mijn aandacht werd getrokken door een affiche, dat me kennelijk meende te willen attenderen op uitbreiding van het assortiment. De uitbaters van het etablissement, een vriendelijk knikkend en hard werkend echtpaar van Vietnamese oorsprong en derhalve in de wijde omtrek befaamd om de hoogwaardige kwaliteit van hun pikante loempia’s, lieten ons middels dit vlugschrift weten, dat ze na de kipknots en de hete donder nu ook de vlaampijp en de eibal in de aanbieding hadden. Er moet dus iemand in de fast-food-sector van de snack-industrie werkzaam zijn, die zich in professionele zin onledig houdt met het bedenken van smaakmakende namen voor innovatieve zintuigsensaties en dan krijg je appetijtelijke composities zoals daar zijn de vlaampijp en de eibal.

Sommige dingen moet je niet proberen te snappen, laat staan uit te leggen. Zo zal ik ook geen poging wagen om te achterhalen wat er schuil gaat achter het gedrag van FC Utrecht-fans, die het afgelopen weekend op de vuist gingen met aanhangers van Paris Saint Germain in het Franse Sedan. Ze waren daar uit piëteit met de lokale supporters vanwege een gezamenlijke herdenking van David di Tomasso, de Franse voetballer, die in november 2005 in Utrecht aan een hartstilstand overleed en eerder daarvoor bij Sedan had gespeeld. Je gaat dus met respectabele doeleinden naar een voetbalwedstrijd in de Ardennen en je raakt uiteindelijk toch weer betrokken bij fysiek geweld, dat je ook nog eens zelf uitlokt. Zo staat ons land er voor de zoveelste keer gekleurd op in Frankrijk, dat nog maar nauwelijks was bekomen van de rellen in Nancy, waar Feyenoord-hooligans in december een criminele variant van hun lijflied “Geen woorden maar daden!” ten beste gaven.

Voetbalsupporters? Een stelletje eiballen zijn het. Waren ze maar liever gaan vlaampijpen.

(6 maart 2007)

Kijk ook op www.twentesport.com.