Hypocrietwaarde
Had ik dus verdomme voor niets zitten juichen en janken, die legendarische woensdag 24 juli 2002, in de kantine van Camping la Guyonnière te St. Julien-des-Landes, toen Michael Boogerd op indrukwekkende wijze de Koninginnerit in de Tour de France naar La Plagne won? Had onze dappere Rabo-Bogey zich op slinkse wijze versterkt met een dosis bloeddoping en was hij daarmee de zoveelste zondaar in het peloton? Of waren die hypocriete moraaltijgers van de ARD nog steeds chagrijnig omdat hún Jan Ulrich de boel had belazerd en konden ze niet tegen hun verlies? Sodemieter toch op met die Scheisse-Schwachsinn. We willen geen halfzachte “geruchten” meer. Kom met keiharde bewijzen of zwijg. En tegen alle andere koene ridders van de anti-dopingkruistocht zou ik dit willen zeggen: zit er bovenop, maar hou je een beetje in met die whereabouts. Sporters moeten zich vrij kunnen bewegen, zonder ieder moment achter elke boom een controleur te moeten vrezen. Maar als ze buiten het potje piesen, zoals Jan Ulrich en die andere Duitse zwendelaars, aanpakken die handel.
De Olympische Spelen in China, ook zoiets. Het is alweer tig jaar geleden dat het IOC voor Peking koos en je zou dus denken dat voor eventuele protesten de einddatum van de uiterste houdbaarheid zo langzamerhand wel overschreden was, maar nee: cabaretier Erik van Muiswinkel probeert in de blessuretijd nog even goedkoop te scoren met zijn oproep tot een boycot. Langs de meetlat van de politieke correctheid is er misschien nog niet eens zoveel mis met zijn actie. Natuurlijk zijn de mensenrechten daar net zoveel waard als de gratis sambal bij de babi pangang, natuurlijk zijn complete wijken rücksichtslos weggeshoveld om plaats te maken voor prestigieuze sportcomplexen en natuurlijk vallen er bij de bouw daarvan tientallen onnodige doden. Dat is allemaal waar en bewezen. Maar sporters kunnen daar echt niets aan veranderen, hoe graag ze dat misschien ook zouden willen. En intussen lopen de politiek en het bedrijfsleven er de deuren plat om bij hun Chinese gastheren een economisch wit voetje te halen. Sambal bij?
Trouwens, het is Erik van Muiswinkel helemaal niet. Het is Anton Geesink die Erik van Muiswinkel als Harry van Raaij probeert na te doen.
Peter Bonder.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.