Jacques Chapeau
Het vervelendste van sport kijken is vaak het commentaar erbij. Ik bedoel: zo’n Edward van Cuilenborg, die namens Net 5 letterlijk elke rally op Wimbledon van opslag tot punt denkt te moeten samenvatten, daar word je toch alleen maar ongelooflijk moe van? Wat voegt dat nou toe? Hou toch eens een keer je kop, man. Nee, dan liever de demonstratieve stiltes die Maarten Ducrot laat vallen als zijn collega Herbert Dijkstra weer eens over een chateau in de buurt begint te ouwehoeren. “Kastelen hebben geen rugnummers”. Dat is informatie, daar heb je als kijker wat aan.
Iemand die we niet meer zullen horen, is Jacques Chapel, die dit jaar zijn 29-ste en laatste Tour de France zou verslaan, maar een dag voor de start stierf. Ik had veel respect voor zijn kennis, maar ben nooit een speciale fan van hem geweest. Te vet accent, te gemaakt laconiek ook vaak en vooral: te veel Jack van Gelder-hysterie. Dat is aan mij niet besteed. In één van de vele herinneringen aan hem kwam een finishreportage langs van een etappe, die Jeroen Blijlevens in een massasprint won. Ik dacht even dat hij er met terugwerkende kracht alsnog in bleef. Nogmaals, het was niet mijn stijl, maar het was natuurlijk wel een vakman die wist waarover hij het had. Vandaar ook de titel van dit stukje. Radio Tour de France is zijn stem kwijt. En dan is Parijs nog heel ver.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.