Trots?
Amsterdam-Bloemendaal voor de Euro Hockey League, Parijs-Roubaix op Sporza Canvas en Schalke 04-Hannover 96 via Sport1, dat waren bij ons thuis de smaakmakende voorgerechten voor de veelbelovende hoofdmaaltijd met PSV-Heracles in De Kuip op het menu. Ik had wel drie keer meegekund naar Rotterdam, maar ofschoon ik veel sympathie heb voor Heracles (ondanks de winst op FC Twente en het verlies bij Ajax) koos ik toch voor het comfort van mijn eigen kuipstoeltje. Bovendien had ik er alle vertrouwen in dat ze het zonder mij ook wel zouden redden. Niet voor niets had De Volkskrant van zaterdag twee lovende pagina's gewijd aan het Almelose tikkietakkie-voetbal à la FC Barcelona.
Des te groter was de teleurstelling toen vanaf de eerste minuut bleek dat er maar één ploeg voetbalde en dat het met gemak een grote uitslag had kunnen worden (maar geen 6-1). Totaal kansloos, dat was in twee woorden het hele verhaal. En toch lazen we overal dat ze zo trots waren op wat ze met z'n allen toch maar bereikt hadden. Oké, het was een mooie sfeer en het komt voorlopig ook niet meer terug (gelukkig hebben we de foto's nog), maar trots? De enige die écht trots op zichzelf kan zijn is de kordate chauffeur, die de idioot die een fakkel in zijn bus aanstak, zonder pardon op straat zette. Voor de rest zou ik niet weten wie waarop trots zou moeten zijn, en waarom. Maar ja, ik kom dan ook uit Enskedeee. (Of had ik dat nou niet moeten zeggen?)
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.