Nadal
Zaterdagmiddag zat ik op mijn kantoor te kijken naar de damesfinale van Roland Garros. Het was mooi weer en het raam stond open. Na de wedstrijd kwam ik op het plein de buurvrouw tegen. Ze keek me een beetje meewarig aan, ik meende haar iets met d'r hoofd te zien schudden en het ontbrak er nog maar aan dat ze me vroeg naar welke aflevering van de Bobbi Eden Show ik had gekeken. Als dat het geval was geweest had ik haar geheel naar waarheid ontkennend geantwoord, maar gelet op het angstaanjagende volume van het orgastische gesteun waarmee de dames hun tennisballen begeleiden had ik de vraag kunnen begrijpen. Zondagmiddag won Rafael Nadal voor de tiende keer het toernooi van Parijs. Ontegenzeglijk een knappe prestatie, maar voor mij hoeft het niet meer. De man is een neurotische maniak, met z'n dwangmatige gebaartjes voor elke service en dat bronstige geloei in de rally's. Ik kan en wil het niet meer zien. Ik kan en wil het niet meer horen. En, ook niet onbelangrijk: ik wil de buurvrouw weer gewoon onder ogen kunnen komen.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.