Halitran

Voor veel mensen van mijn generatie is Reinier Paping de held van 2021. Ik was negen jaar, maar kan me nog goed de zwart-wit beelden herinneren van de barre tocht die hij in 1963 won. En het zegt veel over de stand van dit land dat zijn erfenis vooral bestaat uit de typisch Nederlandse discussie over de overlijdensadvertentie van Brinta, de pap waarmee Paping bij het ontbijt de bodem legde voor zijn overwinning. Men vindt het smakeloos dat het merk zijn logo groter afbeeldde dan de naam van de overledene. Nu valt over smaak inderdaad te twisten, we hebben er zelfs een spreekwoord voor uitgevonden, maar wat mij betreft gaat het dan speciaal over de klonten in de Brinta, die het gevolg waren van te weinig melk in de mix. Als ik er alleen maar aan denk, begint dat weëe gevoel weer te borrelen in de onderbuik – en de ervaring leert dat vanuit die regionen doorgaans weinig goeds aan de openbaarheid wordt prijsgegeven (zie ook Baudet, T.).

Het was intens smerige troep, en als ik er aan terugdenk roept het onmiddellijk associaties op met Heel Erge Dingen Die Je Liever Niet Ziet (zoals daar zijn een frikandel speciaal, een Annemarie Jorritsma, een WK darts, een Ali B). Maar er was iets dat nog erger was dan Brinta, al dan niet klontvrij, en dat was een kleine capsule gevuld met levertraan, Halitran genaamd, onontbeerlijk vanwege de vitamines A en D die er in zaten. De traan werd gekookt uit het spek van walvissen, en zo smaakte het ook. Het ging van mond open, neus dicht en slikken maar, tot kokhalzens toe, niet te hakken zo vies. Tegenwoordig zouden er kamervragen over gesteld worden. Het spul was namelijk dieronvriendelijk, de arme walvissen werden levend gespiest met vlijmscherpe harpoenen, maar Greenpeace bestond toen niet, en Dion Graus moest nog geboren worden, wat iemand had kúnnen voorkomen. Brinta of Halitran, ik weet niet wat erger was. Maar Reinier Paping gaat nooit verloren. (En in het rijtje hierboven ben ik André Hazes vergeten.)

(2 januari 2022)

Kijk ook op www.twentesport.com.