Ratten
Als ik ergens een hekel aan heb, dan zijn het wel de helden die opstaan nadat hun baas in de problemen is gekomen. Je ziet het vaak bij voetbalclubs, waar een trainer de boel overneemt van zijn ontslagen collega. Een veel gebezigde quote is in dit soort gevallen: ‘Wat ik hier aantrof...’ gevolgd door een treurige opsomming van wat er allemaal is misgegaan – en wat hij allemaal weer goed gaat maken. Een vergelijkbare situatie doet zich nu voor bij RTL, de omroep van John de Mol die in de hoek zit waar de klappen vallen. Hij zou zijn werknemers manipuleren en intimideren terwijl die al die jaren hun mond hebben gehouden. Nu zal ik de laatste zijn om deze man te willen verdedigen, daarvoor heeft hij wat mij betreft te veel treurbuishorror aangericht, maar het is geen fraai schouwspel wat zich momenteel in de obscure spelonken van de media afspeelt na de ontmaskering van The Voice Of Holland.
De ene na de andere miserabele onderknuppel verdringt zich in de rij om speekselsproeiend zijn braakzegje te doen. Ze hadden het altijd al gedacht. Als John binnen kwam sprong iedereen van angst op tilt. Hij bemoeide zich met elke scheet. Zijn woede-aanvallen waren legendarisch. Het was een waar schrikbewind in een cultuur van angst en terreur op de werkvloer. En zo voorts, en zo verder, en dan denk ik: Oh ja? Kom je daar nu ineens mee? Waar was je met je grote bek toen alles paletti was en je elke morgen kwijlend de kijkcijfers bekeek? En hoe dapper was je toen je hem knipmessend en stroopsmerend in zijn aars kroop? Ze hebben allemaal likkebaardend meegeschranst uit de ruif van bagger, stront en tinnef en hebben er nu ineens de buik van vol? Ze zijn net zo slecht als, zo niet nog erger dan de collaborateurs van ‘40-’45: zodra duidelijk werd dat de moffen gingen verliezen, hadden ze ineens allemaal in het verzet gezeten.
Nogmaals: ik hoef John de Mol niet te verdedigen, en zolang het hysterische deugleger der schijnheiligen heldhaftig opmarcheert onder de dreunende kaplaarzen van gouwleidster Angela de Jong, heeft het ook geen enkele zin. Haar woord is wil en wet in deze niet te winnen veldslag. Zij verenigt Moeder Theresa, Pleegzuster Bloedwijn en Jeanne d’Arc in hoogst eigen persoon en beleeft haar finest hour als aanklager, rechter en beul tegelijk. In deze oorlog zijn er uitsluitend verliezers, zeker als de misselijkmakende NSB-ratten van RTL zich bij haar aansluiten en tegen je keren. En hij zit hoogst waarschijnlijk niet op mijn advies te wachten, maar ik geef het hem toch: schop ze allemaal de tent uit, begin met al je poen iets nieuws, hou het klein en kom eindelijk een keer met een fatsoenlijk programma waarvoor je je níet hoeft te schamen. En verlos ons van Wendy.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.