Arieboomsmasyndroom
Er is een merkwaardige trend zichtbaar in het gedrag van mensen, die in het openbaar functioneren (of wat daarvoor door moet gaan). Ik ben geneigd om dat het Arieboomsmasyndroom te noemen, genoemd naar de man die zichzelf graag, en niet alleen met Pinksteren, als plaatsvervanger van God, Jezus en de Heilige Geest aan de mensheid ziet verschijnen. Presentatrice Talitha Muusse, die door een verstandige redacteur van Op1 werd verboden om nog met politici te praten, mailde via BNR een nepfilmpje waarin te zien zou zijn dat ze cocaïne consumeerde. Yvonne Coldeweijer, een fake bitch met een eigen juice channel, trapte erin en plaatste het binnen een dag op haar betaalde account.
Een door en door corrupte politicus van het CDA uit Limburg, waar het sjoemelen er met de vlaai is ingelepeld en net zo’n gezellige traditie is als het vaandelzwaaien op schuttersfeesten, heeft het gore lef gehad om een meldpunt in het leven te roepen waarop een kritische NRC-journalist het leven zuur gemaakt dient te worden. VVD-kamerlid Daniel Koerhuis deed huilie-huilie over de drukte op Schiphol, waardoor vakantiegangers hun vlucht dreigden mis te lopen, terwijl overal ter wereld vluchtelingen in wrakke bootjes worden gepropt en een kansloze overtocht tegemoet gaan, waarvoor ze bovendien wel wat meer betalen (niet zelden met hun leven) dan de stuntprijzen van Corendon. Over vliegen gesproken: het genoeglijke onderonsje van de boven ons gestelden in het mondaine Davos trok meer dan 1.500 privé jets, terwijl we vanuit Den Haag ruim 60 miljard voor stikstof en klimaat hebben uitbesteed aan nutteloze idioten als Rob Jetten en Christianne van der Wal, door wie we bijna heimwee krijgen naar Ankie Broekers-Knol en Ferd Grapperhaus, en dan zijn we dus écht ver heen. Intussen worden de boeren die zich willen laten uitkopen als stront behandeld, wat weliswaar hun core business is, maar in dit geval misschien niet helemaal de bedoeling.
En toch gloort er licht aan de horizon: GroenLinks en PvdA gaan samenwonen in de Tweede Kamer. Mijn zegen hebben ze, net als die van allerlei linkse hotemetoten (‘prominenten’), maar iedereen met een beetje historisch besef weet dat dit tot mislukken gedoemd is. Ik neem u mee naar 1977, de nadagen van het eerste Kabinet Den Uyl. De verkiezingen waren glorieus gewonnen, Joop dacht Dries aan zijn zijde te hebben en niets stond een tweede poging in de weg. Totdat zijn eigen partijraad op initiatief van ene Piet Reckman ‘njet’ zei en de hele boel in elkaar klapte, tot plezier en opluchting van rechts Nederland. Wiegel en Van Agt gingen een vorkje prikken bij een mooi Haags restaurant, niet geheel toevallig was er een fotograaf in de buurt en De Telegraaf kraaide victorie. En Piet Reckman? Die deserteerde in 1989 naar GroenLinks, maar daarvoor en daarna heeft niemand nog ooit meer iets van hem gehoord. Hij was zelfs geen item voor Willibrord Frequin.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.