Kieft

Als iemand die ruim veertig jaar met heel veel plezier en zonder enige wroeging in de reclame zijn brood heeft verdiend, denk ik met weemoed terug aan de vele BN’ers toen ze nog geen BN’ers heetten. Ton van Duinhoven voor Meneer Jamin, Koot & Bie voor Giroblauw, Martine Bijl voor Hak, Johnny & Rijk voor C&A. Het waren stuk voor stuk pareltjes van humor, integriteit en fatsoen. En een enkele uiting heeft terecht eeuwigheidswaarde verworven. (Martine Bijl over de perziken in glas: ‘Met zo’n huidje ging ik ook aan het raam zitten’). Als ik dat niveau vergelijk met wat we tegenwoordig voor onze kiezen krijgen c.q. hebben te slikken, dan word ik daar niet vrolijk van.

Thomas Acda was ooit een kritische toneeltijger, toen hij samen met Paul de Munnik creatieve hoogstandjes ten beste gaf. Vandaag de dag zien we hem wanhopig schmieren in tenenkrommend slechte spotjes voor de Lidl. Ali B met T-Mobile: verkeerd verbonden. Marc-Marie Huijbregts, die fier bovenaan staat in de lijst van allerslechtste oudejaarsconferences ooit, gooide zijn nontalent in de strijd als een botergeile sixpackhamster voor Peijnenburg Koek. En wat te denken van ex-Lama Ruben van der Meer, die zich kapot moet schamen voor zijn stompzinnige bijdragen aan de lach-of-ik-schiet-reclame van Duyvis.

Dit valt allemaal nog onder het Liberace-principe van ‘I cried all the way to the bank’ en daar kunnen we van alles van vinden, maar sommigen gaan in hun blinde geldzucht echt te ver en het spijt me zeer dat ik Wim Kieft onder deze categorie moet scharen. Kijk, dat Andy van der Meyde en Wesley Sneijder zich als bronstige bokito’s laten pimpen door de onlinepooiers van BetCity, is voor ex-voetballers met het IQ van hun schoenmaat even vanzelfsprekend als het gebruik van een Uitzending-Gewist-telefoon door de Pinokia die in het Catshuis woont. En dat Sjaak Swart hieraan meedoet, ach, de man is 84 en ik citeer Marcus Aurelius, de keizer van Rome tussen 121 en 180 na Christus: ‘Wat is eigenlijk eeuwige roem? Niets dan ijdelheid.’

Maar in het geval van Wim Kieft, de vierde speler die het kwartet van BetCity compleet maakt, ligt het anders. We hebben het hier over een oud-voetballer die zwaar verslaafd is geweest aan alcohol en drugs, door engelen als Fred Rutten uit de goot getrokken en door zijn vrienden van Voetbal Inside in staat gesteld om zijn schulden af te betalen. Zo iemand heeft niets, maar dan ook niets te zoeken in een gokreclame. Niet alleen omdat hij in die context totaal niet geloofwaardig is, maar ook vanwege het morele verval (gokken is leuk!) waaraan hij zich hiermee conformeert. Gelukkig gebeuren er ook goede dingen in Den Haag: met ingang van 30 juni mogen sporters, acteurs en andere bekendheden niet meer ingezet worden in gokreclames. Kunnen ze Sjaak Swart eindelijk vragen voor dat mobiliteitsspaarplan (‘Betaal nu, rol later’).

Copyright Peter Bonder.

Kijk ook op www.twentesport.com.