Excuses
De politie heeft zondag in het Limburgse Arcen tien dieren (alpaca’s, schapen, shetlandpony’s, een ezel en een geit) bij een kerststal in beslag genomen omdat ze niet op de juiste manier waren vervoerd. Het gebeurde op verzoek van dierenwelzijnsorganisatie House of Animals, naar aanleiding van een anonieme tip dat er daar iets mis was. Dit bericht verbaasde me niets omdat ik al langer het idee had dat we in dit land meer met dieren dan met mensen hebben. We laten bejaarden met volle luiers in hun bed liggen, zetten kinderen het huis uit, behandelen asielzoekers als melaatse paria’s, pesten onze boeren tot zelfmoord, knevelen kansloze ouders aan de bedelstaf en plegen meineed als een parlementaire enquêtecommissie daar vragen over stelt. En het houdt niet op, het gaat maar door, in tal van varianten.
Toen bij de Belastingdienst het toeslagenschandaal in alle hevigheid losbarstte, bedacht een hoge ambtenaar de list om een afdeling ‘Discriminatoire bevoegdheden’ in het leven te roepen, zodat ze gewoon konden doorgaan, ja zelfs een tandje bij konden zetten met het algoritmisch balotteren op huidskleur en afkomst. Intussen blijkt dat racisme ook bij Buitenlandse Zaken intern een structureel fenomeen is. Minister Wobke Hoekstra is uiteraard ‘diep geraakt’. Zijn collega Hugo de Jonge, die endeldarmdiep vast zit in de schimmige mondkapjesdeal, hoeft zijn appjes met Sywert van Lienden niet openbaar te maken. Topambtenaar Abigail Norville twijfelt over de nieuwswaarde van deze communicatie: ‘Ik vraag me werkelijk af wat Nederlanders er beter van worden als we alles moeten openbaren.’ Het wordt voor ons bepaald, we hebben het er maar mee te doen, zelfs nu blijkt dat Mark Rutte al zijn sms’jes tijdens de coronacrisis heeft verwijderd, wat overigens ook wel weer in het beeld past.
We hebben hier geen mensenwelzijnsorganisatie House of People, we hebben een minister-president die de kunst van het vergeten tot het hoogste ambt heeft verheven, met een aftandse Nokia als ontluisterende referentie en een slecht geheugen als doorzichtig alibi en obligate aflaat. Hij wiste alles, maar wist van niks. Al met al lijkt de conclusie wel duidelijk, hoe pijnlijk ook: je kunt in dit land beter een alpaca zijn, of een shetlandpony, dan word je tenminste wél goed behandeld. We maken excuses voor de slavernij die een paar eeuwen geleden in onze overzeese gebiedsdelen heeft plaats gevonden, en daar kunnen we van alles van vinden, maar de slachtoffers in eigen land van de laatste veertien jaar rampzalig regeren en schofterig folteren laten we genadeloos en zonder enige verontschuldiging keihard kreperen en ijskoud verrekken. Nooit gedacht dat ik ooit nog eens een ezel in Limburg had willen zijn. En dan noemde ik mezelf Mark.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.