Principes
Principes, wie heeft ze niet? Het verschil is dat de een er dogmatisch mee omgaat en met geen tien paarden van af te halen is, terwijl de ander er flexibel in is en af en toe ook wel eens een oogje dicht knijpt. En de overeenkomst is dat vrijwel iedereen er een mening over heeft. Mijn favoriete dichter Cees Buddingh’ bedacht ooit: ‘Als je er maar voldoende principes op nahoudt, hoef je nooit te denken.’ Winston Churchill wist er ook wel raad mee: ‘Sommige mannen veranderen van partij omwille van hun principes; anderen veranderen hun principes in het belang van hun partij.’ In welk hokje Willem Engel onder te brengen is? De charismatische voorman van Viruswaarheid, die steevast als ‘ex-dansleraar’ wordt omschreven, lijkt er maar één principe op na te houden dat zich als volgt laat samenvatten: ‘Ik streef er niet maar om door iedereen altijd even sympathiek gevonden te worden.’
De man maakt zich op zijn kruistocht tegen het coronavirus en alle gevolgen daarvan (lockdowns, vaccinaties, protesten) niet geliefd en of dat een bewuste strategie is of niet: dat heeft hij van zijn vader Cees Engel, de beruchte huisjesmelker die bekend stond als ‘de krottenkoning van Rotterdam’ en in 2007 werd afgekocht met een uitkotsbonus van 13 miljoen euro, op de strenge voorwaarde dat hij nooit meer zou handelen in de havenstad. Daarop verplaatste hij zijn activiteiten naar een camping in Rijsbergen, waar hij onder de naam ‘Fort Oranje’ een hels oord aan de rafelrand van de samenleving en de afgrond van het fatsoen liet ontstaan. De rest van zijn leven bestookte hij het rijk met spitsvondige rondleidingen langs juridische doolhoven, want dat moet gezegd: dom zijn de Engeltjes niet, integendeel zelfs. Het is alleen de vraag of ze met hun intelligentie (én met hun rijkdom) ook andere dingen hadden kunnen doen.
Iemand die heel anders in het leven staat, is Thomas Huttinga. De 28-jarige medewerker van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) kon het niet meer opbrengen om een kabinetsbesluit uit te voeren waarvan iedereen van te voren had kunnen bedenken dat het bij de rechter geen stand zou houden: de nieuwe regels inzake gezinshereniging voor asielzoekers, waarbij het volgens hem alleen maar draait om een ‘cynisch politiek machtsspelletje over de rug van vluchtelingen’. En dus besloot hij om zijn ontslag in te dienen. Hij vond het onmenselijk dat de regering statushouders een half jaar extra wilde laten wachten voordat ze hun gezin mochten laten overkomen. ‘In die tijd kan er veel gebeuren, mensen kunnen vermist raken of een land uitgezet worden. Het kabinet gokt met mensenlevens.’ (Noot van mijn kant: wie een Afghaanse vluchteling nog steeds een ‘gelukszoeker’ durft te noemen zou verplicht moeten worden om te kijken naar ‘Onze man bij de Taliban’ op de VPRO-tv.) Thomas Huttinga toont in zijn heldhaftige eentje meer ruggengraat dan al die knipmessende jaknikkers van dit meedogenloze marionettentheater, dat handelt volgens een theorie van Groucho Marx: ‘Dit zijn mijn principes, en als je die niet leuk vindt, dan heb ik er nog wel een paar’. Laat het met deze moreel inferieure en karakterologisch failliete boedel in de electorale opheffingsuitverkoop alsjeblieft gauw afgelopen zijn.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.