Bernhard
Schavuit, schelm of schobbejak? Schurk, schoft of schooier? De historici komen er niet uit onder welke ‘sch-’ Prins Bernhard, de grootvader van onze koning, in het alfabetische archief moet worden opgeslagen. Persoonlijk neig ik naar het rechter rijtje, en ik zal u vertellen waarom. Onder mijn kerstboom lag het boek ‘Met de prins op reis’ van Arthur Umbgrove. Zijn oudoom Frans de Graaf was van 1950 tot 1962 de particulier secretaris van de prins en het boek gaat over hun bezoek aan Zuid-Amerika in het voorjaar van 1953. Hij beschrijft hoe hij zijn broodheer moest beschermen voor politieke escapades en amoureuze uitglijders, en hoe hij daarin soms niet slaagde omdat de prins zich in zijn doen en laten toen al onaantastbaar waande. Het brisante avontuur met de explosieve atoomplannen van Juan Perón, de dictator van Argentinië, liep letterlijk en figuurlijk met een sisser af en het aantal slippertjes met kamermeisjes, stewardessen en serveersters (kortom: ‘alles wat jong, mooi en vrouw was’) was niet op de vingers van twee handen te tellen.
Het was toen al bekend dat onze Bernhard dus ook onder de ‘sch-’ van schuinsmarcheerder gerangschikt kon worden, wat ook een van de thema’s is in de gelijknamige documentaire die momenteel op Videoland te zien is. Daarin wordt openlijk gepraat over de bewezen aanwezigheid van minimaal twee, maar waarschijnlijk veel meer bastaard dochters, die met de souvereine nonchalance van een superieure machohufter in het Biesterveldse trofeeënkastje werden bijgezet, waarbij hij er niet voor terug deinsde om zijn 57-jarige kroontjespen in een 19-jarige inktpot te dopen. In een gesprek bij Op1 viel zelfs het woord ‘veelwijverij’. En Juliana? Geen probleem, ‘Mammie’ wist ervan en deed er niet moeilijk over. Maar ook in de kringen van veteranen uit de Tweede Wereldoorlog kon de man geen kwaad doen. Hij werd nog net niet heilig verklaard en de rooie onverlaten die hem tijdens de Lockheed-crisis op zijn onmiskenbare omkoopbereidheid durfden aan te spreken, werden onthaald op een pak met pek en veren. Het heeft in ieder geval een even hilarisch als historisch stukje royalty-reality opgeleverd met Willibrord Frequin als Kuifje in Corruptië. Zelden is iemand die voor het oog van de camera ontmaskerd wordt als een keiharde oplichter, koninklijker te kakken gezet.
Van de prins is vaak verteld dat hij de enige man is die van de oorlog genoten heeft en als je de verhalen leest dan wordt je hekel aan deze intens slechte, ronduit vervelende en hoogst egoïstische klier alleen maar groter en groter. En het houdt ook nooit op. Nu is er weer een bericht opgedoken dat een dossier van de BVD – voorloper van de AIVD – over zijn oorlogsverleden is ‘zoekgeraakt’. In de map zaten mogelijk belastende feiten, waaronder informatie over spionage voor de nazi’s en over de zogenaamde ‘Stadhoudersbrief’ waarin de echtgenoot van onze (toen nog) kroonprinses tijdens de oorlog zijn diensten zou hebben aangeboden aan de Duitse bezetters in de persoon van de heer A. Hitler te Berlijn. De verdwenen papieren maken deel uit van het persoonsdossier dat is aangelegd over de Duits-Nederlandse dubbelspionne Leonie Brandt-Pütz, een mysterieuze vrouw die volgens de overleveringen gevaarlijker was dan Mata Hari. Op haar archiefmap staat de onheilspellende opmerking: ‘Deel I ontbreekt, Pr. B. spionage’. Maakt u zich vooral geen illusies: het document zal nooit meer boven water komen, de machtige klauwen van ons heldhaftige koningshuis mengen zich nog steeds met een stevige vinger in de geschiedvervalsende pap. Het moet natuurlijk wel een sprookje blijven en daar passen geen prinselijke landverraders in.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.