Miljarden
Roos Moggré, presentatrice van het AVROTROS-programma EenVandaag, opende de uitzending namens de publieke omroep van woensdag 2 februari met: ‘Het meest ongemakkelijke nieuws van de dag, de recordwinst van Shell’. Daarmee was ze nog niet helemaal klaar met haar partijdige plasje, want even later druppelde ze nog wat na: ‘Ik word er toch een beetje pissig van.’ Even afgezien van het feit dat je bij het openbare bestel met zo’n platte vocabulaire kennelijk aangenomen kunt worden: het gaat niemand ook maar iets aan of zij in haar functie als tv-presentatrice al dan niet pissig is over nieuws dat ze in haar particuliere opvatting het meest of het minst ongemakkelijk vindt. Ze kwijlt me net iets te vochtig mee met de Pavlov-kennel die de speekselsluizen open zet als een multinational gewoon doet waarvoor de aandeelhouders erin hebben geïnvesteerd, en dat is winst maken, en als het even kan zoveel mogelijk winst. Dat heet marktwerking en in een betrekkelijk overzichtelijke branche als de energiesector is winst maken geen prestatie, maar gewoon een kwestie van geen al te gekke dingen doen.
Wat ik wél ongemakkelijk vind, en waar ik ook heel erg pissig van word: dat de energiemaatschappijen, die gezamenlijk uiterst onsmakelijk slurpen uit een comfortabele pot van vele tientallen miljarden euro’s, onze bejaarden de stuipen op het lijf jagen met achterlijke bangmakerij over de energienota, waardoor mensen vanuit hun eigen omgeving met ernstige en soms zelfs fatale onderkoelingsverschijnselen op de spoedeisende hulp belanden. Wat ik óók ongemakkelijk vind, en waar ik dus héél pissig van word: dat die oliecowboys het in hun botte hersens durven te halen om voor miljarden aan subsidies aan te vragen – en dat ze die verdomme nog krijgen ook. Maar wat ik pas écht ongemakkelijk vind, en waar ik dus ook écht pissig van word: dat de ex-topman van Shell, Jeroen van der Veer, bij Buitenhof gratis reclame mag maken voor een prutserig flutboekje dat hij geschreven heeft en vervolgens in een zielig jankverhaal een potje gaat zitten klagen over het slechte image van zijn oude werkgever. Zodra die polderplompe klompensjeik ook maar zijn mond open doet om adem te halen, slaan alle beschikbare leugendetectoren even spontaan als massaal op tilt.
Shell heeft zich in binnen- en buitenland op schofterige wijze schuldig gemaakt aan bewezen misdaden tegen het milieu en tegen de mensenrechten. Wat ze in Groningen mede namens de gewetenloze NAM met de gedupeerden van de aardgaswinning geflikt hebben, zal op 24 februari zwart-op-wit staan als het eindverslag van de parlementaire enquêtecommissie openbaar wordt, met alle hartverscheurende verhalen en gruwelijke getuigenissen. En in Nigeria worden de klimaatschurken voor de rechter gedaagd door duizenden slachtoffers van illegale olielozingen, die hun woongebied voorgoed verwoest hebben, nadat ze die arme zwartjes met een lompe hufterfooi van 15 miljoen zilverlingen hadden willen afkopen. Nee, die miljardenwinst van Shell is geen schande, want we hebben het zelf zover laten komen door het bedrijf de laatste vijftig jaar zijn criminele gang te laten gaan. Shell is de favoriete dildo van de geldgeile BV Nederland: zolang je de batterij er in laat zitten, stopt het niet vanzelf. Dat is onze nationale schande. En we hebben de volstrekt overbodige mening van Roos Moggré niet nodig om ons daarvoor diep te moeten schamen.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.