Lafaards
Laten we er niet omheen draaien: ik hoef niet per se te blijven kijken als de Josti Band op de tv komt. Programma’s met een schijtlollige woordspeling op ‘down’ in de titel? Mwah, ik blijf er niet voor thuis. Dat neemt niet weg dat het zelfs tot de botte hersencellen van dit cynische brein is doorgedrongen dat deze doelgroep ook belangrijk is en een eigen plaats verdient. En als ik daaraan kan bijdragen via mijn aandeel in de belastingen, dan ga ik er van uit dat dat geld goed besteed wordt. Maar dat is dus niet altijd het geval, zo lazen we in het nieuwsbericht dat een grote gehandicaptenorganisatie de stekker uit haar eigen orkest en theatergroep trekt. Een woordvoerder heeft het Handboek Slecht Nieuws goed gelezen: ‘We willen in balans zijn qua inkomsten en uitgaven. De vergoedingen staan onder druk. We moeten ons richten op de kern. En de kern is leveren van zorg.’ Even voor uw beeldvorming: het gaat om 50.000 euro. Maar de vergoedingen staan onder druk en er moeten nu eenmaal keuzes gemaakt worden. We kunnen niet alles hebben, als we ook nog eens 24 miljard willen reserveren voor de harde plasser van jongeheer Jetten.
Oké, helder. Of toch niet? Laten we het hier gebeuren dat een kwetsbare groep mensen keihard in de steek wordt gelaten? Ze zijn afhankelijk van anderen, van ons allemaal, en van de boven ons gestelden, en ze kunnen zich niet verweren. Muziek en toneel zijn vaak hun enige uitlaatklep. We hebben ze tijdens corona ongenadig aangepakt met snoeiharde acties, hardvochtige maatregelen en onmenselijke argumenten. Ze mochten letterlijk doodvallen, nou ja: eerst stikken en dan doodvallen. De schrijnende beelden waren vele keren lelijker dan de rodeoschoenen van Hugo de Jonge. En nu het eindelijk weer kan pakken we het van ze af met de lukrake dooddoener van het geparfumeerde managementjargon: ‘We moeten keuzes maken’ oftewel ‘Jullie zijn niet rendabel’. Nee, 24 miljard in de bodemloze stikstofput voor de afdeling Brussel van de klimaatjaruzelski’s in het Politburo, dát is rendabel. En jawel hoor, ze zaten allemaal weer pontificaal in beeld vooraan schijnheilig te shinen bij de Matthäus Passion, zo van: kijk ons, de elitaire avant-garde van de superieure excellenten, eens eminent sociaal-cultureel-historisch verantwoord bezig zijn. En intussen op de Rolex loeren hoe lang het nog duurt. Lafaards, dat zijn het. Hypocriete lafaards, allemaal.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.