Kapitein Kaag

‘Mijn kinderen staan hier binnen te trillen’. Weten we het nog, vorig jaar juni? Boze boeren stonden bij het woonhuis van minister Christianne van der Wal op de stoep om verhaal te halen vanwege haar stikstofbeleid. Haar tekst klonk redelijk paniekerig, maar al gauw gingen de geruchten dat de kinderen gewoon in de carport stonden te chillen met een fotograaf. Waarmee maar weer eens werd bewezen dat het buitengewoon onverstandig is om, tegen alle adviezen in, je kinderen in dit soort ellende te betrekken en daarmee de indruk te wekken dat het voor je hele gezin allemaal heel bedreigend is. Geen enkel misverstand: iedere idioot die een ander bedreigt, of het nu een politicus, een tv-presentator of een voetbaltrainer is, dient wat mij betreft met de maximale strengheid bestraft te worden. En het is een absolute schande dat Geert Wilders zich al bijna twintig jaar niet zonder lijfwachten kan bewegen. Maar aan de andere kant lijkt ook de indruk gewettigd dat sommigen zich de ongezonde aandacht van hinderlijke volgers iets te gretig laten aanleunen. Het staat natuurlijk ook reuze interessant en geeft misschien zelfs wel een zekere vorm van extra status als je kunt zeggen dat je bedreigd wordt.

In de kwestie rond Sigrid Kaag, die haar dochters bij College Tour van Twan Huijs zag praten over de angst dat hun moeder iets zou overkomen, waren de reacties voornamelijk tweeërlei. Of het was een doorzichtig eentweetje met de NPO om sympathie en goodwill te kweken. Of het was een nette manier om de nederlaag voor te zijn en het blazen van de aftocht voor te bereiden. In de eerste optie hebben haar PR-adviseurs, wat in het geval van D66 zo ongeveer de complete ledenlijst betekent, haar dringend aangeraden om iets aan haar image te doen. Niet meer die hautaine kakmadam uit de beau monde van Beiroet en de high society van het mondiale diplomatennetwerk, met mastertitels van Oxford en Exeter, die zorgvuldige doodgraversdictie en dat elitaire gejortkelder, nee: een echte moeder van vlees en bloed die zelfs kan huilen zonder tranen (al was dat laatste nou misschien ook weer niet de bedoeling). De vraag is evenwel of dit gelukt is. Nederlanders zijn doorgaans gehaaid genoeg om al te indrukwekkend opgemetselde façades te herkennen als bedrieglijke schijnvertoningen. Van een bitch kun je geen babe maken (zie ook: Edith Schippers).

Als ze het gedaan heeft om schielijk te ontsnappen aan de politieke afstraffing en electorale rampspoed die haar en haar partij te wachten staan, dan zal ze de geschiedenis ingaan als de kapitein van de Titanic die het zinkende schip voortijdig verlaat en daarmee maak je je niet populair, niet bij je eigen bemanning, maar ook niet bij de stuurlui aan de wal. Wat natuurlijk niet wegneemt dat het voor velen een geweldig vooruitzicht is, even afgezien van haar enorme faalrapport als de allerberoerdste minister van financiën sinds die gierende mafkees van de VVD met z’n eeuwige flipperkast. De stuitende arrogantie over haar ongekend succesvolle internationale loopbaan die zo niet de Derde Wereldoorlog dan toch op z’n minst een nieuw conflict in het Midden-Oosten heeft helpen voorkomen, en dat ze dus eigenlijk te goed is voor Nederland: we zijn wel een beetje klaar met die superieure minachting voor “Wie zijn toch die mensen?’ en dat pompeuze weglopen uit de Tweede Kamer. Sterker nog, haar dochters zeiden het zelf: ‘Nederland verdient haar niet.’ Dat klopt. Nederland verdient normale politici die met beide benen op de grond blijven staan. En niet zogenaamd spontaan op een tafel beginnen te dansen als er een camera in de buurt is. Laat dat straks maar aan de kiezers over, zonder fotograaf.

Copyright Peter Bonder.

Kijk ook op www.twentesport.com.