Pensioen
Er is veel te doen over het nieuwe pensioenakkoord, waarbij het in totaal gaat om een te verdelen pot van zo’n 1.500 miljard euro. Deze onvoorstelbare sloot geld en een ingewikkelde verdeelsleutel vormen de basis waarop de volgende generaties aan hun toekomstige oudedagsvoorziening moeten komen. Er is wat mij betreft evenveel voor als tegen te zeggen, al kreeg ik niet de indruk dat de verantwoordelijke minister, zo te zien de dochter van Katrien uut Zalk, enig idee heeft wat ze besloten heeft, maar de constante factor lijkt me dat er in ieder geval voor iedereen überhaupt een pensioen is. Hoewel: voor iedereen? Er zijn mensen voor wie die luxe, die dus geen luxe zou moeten zijn, niet eens is weggelegd. De 92-jarige Christien van den Hemel werd onlangs van de publieke tribune in de Tweede Kamer verwijderd toen haar dochter luidkeels liet weten dat het wel eens tijd werd om het achterstallige salaris van haar vader, een KNIL-militair, te betalen. Jop van Menxel, zo heette hij, werd na de capitulatie in 1942 krijgsgevangene gemaakt en in een kamp bij Nagasaki ondergebracht, samen met zijn jongere broer die vlak na de bevrijding totaal uitgemergeld stierf van de honger.
In 2015, zeventig jaar na het einde van de oorlog, besloot de Nederlandse regering dat KNIL-militairen als compensatie recht hebben op een eenmalige uitkering van 25 duizend euro. Jop van Menxel had pech, en zijn weduwe ook, want hij stierf in 1986 en zij heeft nog nooit een cent van het toegezegde geld gezien. Ze hadden elkaar in 1947 leren kennen en kwamen in 1953 naar Nederland, waar ze nog jarenlang doodsbang met de kleren aan sliepen, over de littekens van de bajonetsteken, klaar om te vluchten. En toen, op een kwade dag in 2023, werd een motie om alsnog tot betaling van de ereschuld over te gaan, in de Tweede Kamer weggestemd door onze heldhaftige volksvertegenwoordigers die qua fysieke uitdaging nooit verder zijn gekomen dan het padvinderskamp, het zwemdiploma en het schoolreisje naar ‘De Bedriegertjes’ (wat ze in feite dus allemaal zijn). Als het thuisfront ‘s avonds vraagt hoe hun dag was is het antwoord: ‘Mwah, niks bijzonders’ terwijl ze met hun tegenstem negatief beslist hebben in een essentiële kwestie van fatsoen, beschaving en naastenliefde. Het gaat verder dan intense domheid, zoals de omerta van de maffia en het njet van de doema, het is een schrijnend gebrek aan historisch besef.
De bewindsman die er over gaat is Maarten van Ooijen, dezelfde grefokwezel die eerder beweerde dat jongeren minder naar de jeugdzorg moeten gaan, omdat ze bij de kerk en de sportclub ook een loket hebben. Hij vindt uitbetalen ‘complex’ en wil zijn blik ‘richten op de toekomst’ – wat voor deze doelgroep geen rekbaar begrip meer is. ‘De geschiedenis kan nou eenmaal niet worden teruggedraaid’ en bovendien, het zijn er nog maar een paar die in leven zijn, is het goedkope argument, dat is de moeite niet en weten ze wel wat dat kost om dat allemaal te organiseren? Barmhartigheid is duur, hardvochtigheid gratis, cynisme uit voorraad leverbaar. En klaar is de staatssecretaris van de GristenUrine, zo’n bijdehante snotneus die de achterkleinzoon had kunnen zijn van deze 92-jarige weduwe, voor wie de Tweede Kamer niets anders wist te verzinnen dan haar van de publieke tribune te verwijderen omdat er met bescheiden stemverheffing werd gevraagd om waar ze gewoon recht op heeft: een pensioentje van 25 duizend euro, een futiele komma in de begroting. En daar maken ze dan een groot punt van. Farizeeërs zijn het, allemaal.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.