Gezinsverpakking
Het Boekenweekgeschenk is een prestigieus project, waaraan veel bekende schrijvers hun naam hebben geleend. Kees van Kooten, Ronald Giphart, Jan Siebelink, Geert Mak, Remco Campert, Ilja Leonard Pfeiffer, Hanna Bervoets, Annejet van der Zijl, Anna Enquist, Connie Palmen, Marga Minco, Annie M.G. Schmidt… de lijst is eindeloos. Hella Haasse schreef er drie, in 1948, 1959 en 1994, waarvan het eerste (Oeroeg) werd verfilmd. Hetzelfde gebeurde met Zomerhitte van Jan Wolkers uit 2005 en De Vierde Man van Gerard Reve uit 1981, dat als Boekenweekgeschenk overigens werd afgewezen vanwege de aanwezigheid van ‘controversiële passages’, lees: het beschrijven van neukende mannen. Intussen zijn we ruim twintig jaar en nog veel meer controversiële passages verder, en voor 2024 viel de keus op Bart Chabot waarmee de CPNB (de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek) opnieuw een schot in de roos gedaan leek te hebben – met de nadruk op ‘leek’, helaas.
Met de auteur Bart Chabot is niet veel mis, met de persoon nog minder. Oké, het is een bijzonder onrustig type, gevalletje ADHD zou je zeggen, en als argeloze toehoorder word je er bloednerveus van, maar hij kan wel wat, qua schrijven, en dichten, niet te vergeten. Met zijn vierdelige biografie van Herman Brood schreef hij belangrijke hoofdstukken over de Nederlandse popgeschiedenis, aan het Groot Dictee der Nederlandse Taal heeft hij veel ‘zinnigs’ bijgedragen en wanneer grootheden als Remco Campert, Jan Mulder en Jules Deelder met je op een toernee langs de theaters willen, dan ben je geen koekenbakker. Goed idee dus, om hem voor de uitgave van 2024 te vragen, maar geen goed idee om daar meteen ook maar zijn hele familie bij te betrekken. Het specifieke van boeken is namelijk, en dat zouden ze bij de CPNB als geen ander moeten weten, dat je daarvoor schrijvers inschakelt. Je vraagt Louis van Gaal ook niet of hij na 22 november de formatie van het nieuwe kabinet voor zijn rekening wil nemen – hoewel dit misschien geen goed voorbeeld is, aangezien hij het verzoek zeer waarschijnlijk niet alleen serieus zou overwegen, maar het aanbod ook nog eens volstrekt normaal zou vinden.
Enfin, u begrijpt wat ik bedoel. Papa Bart is schrijver, geen punt. Mama Yolanda is arts en daarnaast maakt zij ringen, tassen en schoenen. En dan hebben ze nog vier zoons, van wie Splinter de bekendste is, vooral vanwege zijn coming out in alle kleuren van de regenboog en dat we dat allemaal per se moesten weten. Zijn broer Storm ontwierp voor zijn afstuderen aan de TU Delft een duurzame operatierobot en heeft een atelier waar hij ‘bijzondere meubels’ maakt. Ringen, tassen, schoenen, een duurzame operatierobot en ‘bijzondere meubels’: ik zie veel, maar ik zie geen letters, laat staan woorden, om nog maar te zwijgen van hele zinnen. En toch mag de familie Chabot het Boekenweekgeschenk voor 2024 leveren, onder de titel Gezinsverpakking en met als constante factor in hun verschillende bijdragen het betreurde heengaan van hun geliefde hond Bril. Welja, toe maar, een dood huisdier, dat kan er ook nog wel bij – misschien dat Storm een ‘bijzonder meubel’ voor hem kan maken. Of een duurzame operatierobot, dat kan natuurlijk ook. Je weet het maar nooit met die moderne technologie van tegenwoordig. Ik bedoel maar: mediatechnisch is er niet zoveel mis met dit idee van de CPNB, het wordt binnenkort een dolle boel aan de tafels van de talkshows, laat dat maar aan de Chabotjes over. Marc-Marie Huybregts is daar een hele kleine jongen bij. Maar qua literaire waarde is dit natuurlijk een commerciële knieval van een gigantische omvang richting de onderste hurken van de grote massa. Laten we het de geplaagde lezertjes niet al te moeilijk maken met al die deinende lettertjes, literatuur is elitair en dat moet vooral zo blijven. Dit is marketing, of zoals Freddie Heineken altijd zei: mar-kut-ting. Ze hadden net zo goed de Meilandjes kunnen vragen, dat verkoopt ook altijd. Wat zegt u? Die kunnen niet schrijven? Ja, nou èn?
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.