Tofik Dibi Bokaal
Het zal ongetwijfeld toeval zijn, en u moet er verder misschien ook maar niet al te veel achter zoeken, maar tegelijk met de verontrustende berichten over de onstuitbare opmars van de oprukkende bedwants las ik in De Volkskrant van 11 oktober het volgende berichtje over de aanval van Hamas: ‘Ik ben nog steeds in shock dat Verenigd Links vandaag tegen Israël heeft gezegd: ga zo door, maar dan een tandje erger. Als je om Palestijnen én Israeli’s geeft, als het je écht wat kan schelen, veroordeel je het afgrijselijke leed dat onschuldige Israëli’s vandaag is aangedaan én de militaire bezetter die dit leed iedere dag veroorzaakt.’ Ach ja, natuurlijk: Tofik Dibi, die hadden we nog niet gehoord. Tofik wie? Tofik Dibi, het goddelijke licht dat van 2006 tot 2012 straalde in de Tweede Kamer-fractie van GroenLinks, tussen de fluorescerende heilsoldaten van de soosiejalistiese linnentasjesbrigade, met wrongelzure luchtfietsers als Volkert-vriend Wynand Duyvendak, Pol Pot-supporter Paul Rosenmöller en Rushdie-verrader Mohamed Rabbae, de legitieme legatarissen van de bronsbruine bountybeauty Tara Singh Varma als de miraculeuze reïncarnatie van Moeder de Gans in een kruising met Alice in Wonderland.
In zo’n weeïge symbiose van rinse appelstroop, wrange karnemelk en flepse havermout, met de Sharia Light van Fatwa Femke nooit echt heel ver weg, ga je vanzelf vreemde dingen doen, die in een normaal milieu met een royale bonus van welgezinde barmhartigheid aan goede wil onder de vergeeflijke noemer ‘jeugdzonden’ zouden kunnen worden gestapeld. Daar is hier evenwel geen enkele sprake van: Tofik Dibi was (en is zeer waarschijnlijk nog steeds) een onverbeterlijke recidivist. In 2008 werd hij aangehouden door de politie, omdat hij bij een betoging posters verspreidde met een foto van Geert Wilders en de tekst: ‘Extremist - brengt u en de samenleving ernstige schade toe’. De voorman van de PVV reageerde aanvankelijk nog uiterst sportief en verrassend vergevingsgezind met een beroep op de vrijheid van meningsuiting, maar dat werd anders toen Dibi in 2009 tegen het besluit was van de Amsterdamse stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch om twee Marokkaanse criminelen zonder geldige verblijfsvergunning uit te zetten en verklaarde dat Marcouch zich maar aan moest melden bij de PVV. En het werd er niet beter op toen hij een Kamerdebat aanvroeg om Wilders te ondervragen over de relatie tussen het manifest van Anders Breivik, de Noorse fascist die in 2011 een massamoord onder jonge socialisten aanrichtte, en de islamofobie binnen de achterban van de PVV.
Zelfs bij de elitaire grachtengordelkongsi van GroenLinks raakte hij uit de inclusieve gratie, waarna hij van binnen en buiten zijn partij onder vuur kwam te liggen vanwege zijn nogal ruimhartige omgang inzake de genereuze wachtgeldregeling. Een zeldzaam hopeloos geval, kortom, zoveel is wel duidelijk, maar onder de huidige parlementariërs wordt nog steeds met veel enthousiasme gestreden om de Tobik Dibi Bokaal in de categorie ‘Toeten noch Blazen’ voor zinloze regeldrift, kansloze zelfoverschatting en nutteloze bemoeizucht. De grootste kanshebbers van dit moment zijn Miriam Bikker en Alexander Hammelburg, die willen dat Johan Derksen excuses maakt voor zijn opmerkingen bij Vandaag Inside over de oorlog in Israël. Het cactuswijfje van de GristenUrine, met gruwelijk middeleeuwse opvattingen over abortus, euthanasie en draagmoederschap, zit qua irritante onbescheidenheid dus op één lijn met de geachte afgevaardigde van D66, die zijn politieke credo als volgt omschrijft: ‘Ik had geen zin meer om alleen maar te roepen vanaf de zijlijn. Aanpakken in plaats van commentaar geven. Dat zou iedereen eens moeten proberen.’ Nou, misschien zou iedereen dat nou juist eens wat mínder moeten proberen. Iemand om excuus vragen voor zijn mening, dat is geen aanpakken, dat is afpakken. En afpakken mag niet, dat moet zelfs in de Tweede Kamer bekend zijn. Bovendien lijkt het me nogal aanmatigend om een uitzichtloos conflict, waarvoor niemand ter wereld ook maar het vaagste vermoeden voor een eventueel begin van een mogelijke oplossing heeft, te misbruiken om net te doen of je zelf de wijsheid in pacht hebt. Alsof jouw mening er wél toe doet. Alsof je Tofik Dibi bent.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.