Gluipkop
Had ik het nou goed begrepen dat Geert Wilders een bericht had geciteerd waarin Pieter Omtzigt een ‘katholieke gluiperd’ werd genoemd, en dat de NSC-voorman daarvan niet gediend was? Persoonlijk zou ik me juist zeer vereerd voelen als iemand me aldus zou omschrijven, want dat is precies wat ik ben, liever gezegd: was, voordat ik me in 1985 heb laten uitschrijven na het godzijdank rampzalig verlopen pausbezoek aan Nederland. Werkelijk alles was fout aan dat evenement, van de catering (de Poolse mijterman kreeg vanwege beroerde ‘mis’-communicatie tussen de diverse keukenbrigades vijf keer tong met asperges) tot aan dat bloedirritante Popie Jopie-lied van het vreselijke duo Spaan & Vermeegen. Gastheer was kardinaal Adrianus Simonis, die later na de onthulling van het omvangrijke kindermisbruik door de bepijde viezerikken binnen zijn criminele organisatie zou zeggen: ‘Wir haben es nicht gewusst’. Een van zijn werknemers was een nog veel grotere smeerlap: de Roermondse bisschop Jo Gijsen, van wie toen al bekend was dat hij zich elke avond voor de slaapzaal van zijn seminarie in Rolduc enthousiast stond af te trekken. Dat soort volk was in vol ornaat uitgerukt (!) om een van de opvolgers van Mussolini’s huisprelaat op Noord-Koreaanse wijze te ontvangen en nee, de actiegroep KOZP (Kick Out Zalige Paus) bestond toen nog niet. Bepaalde historische bewustwordingsprocessen hebben soms nu eenmaal helaas net wat meer tijd nodig.
Bij mij was dat ook het geval, hoewel het besef van ‘Hier klopt iets niet’ langzaam maar zeker tot me begon door te dringen toen een kapelaan van onze parochie een collecte kreeg aangeboden vanwege zijn zoveeljarige priesterjubileum. De voorkeur ging uit naar geschenken ‘in de huishoudelijke sfeer’. Vier weken later bleek waarom: toen verkondigde de pastoor vanaf de preekstoel dat onze geliefde heeroom de kuisheidsgordel had afgelegd en het celibaat vaarwel had gezegd, waarna we eenmaal buiten op het kerkplein hoorden dat de man zich had verloofd, met een vrouw, dat dan weer wel, en dat het gelukkige paar op het punt stond om met elkaar te trouwen – met dank aan alle sympathieke cadeau-ezels voor de mooie uitzet. De definitieve ontmaskering volgde in 1962 toen ons tijdens de zondagsmis werd verzocht om te bidden voor het zieleheil van de heer A. Eichmann, een van de ergste Nazi’s uit de Tweede Wereldoorlog die de week daarvoor in Israël was opgehangen. Toen ik een paar jaar later daaraan terugdacht wist ik zeker dat ik in die kerk niets meer te zoeken had, daarbij geholpen door een serie van onthullende artikelen in De Volkskrant, waarop we thuis geabonneerd waren. Ik ben dat dagblad tot op heden altijd trouw gebleven, vooral vanwege de geweldige columnisten die er regelmatig in schreven, en nog steeds goed vertegenwoordigd zijn.
Een van hen was Hugo Brandt Corstius, die onder het pseudoniem Stoker menig heilig huisje omver schopte. Zo noemde hij de Brabantse filosoof en hoogleraar Cornelis Verhoeven in 1985 een ‘Roomse gluipkop’ wat – hoewel hij er waarschijnlijk zijn redenen voor zal hebben gehad – niet echt handig was omdat de man juryvoorzitter was van de P.C. Hooftprijs waarvoor – u raadt het al – Brandt Corstius was genomineerd. Verhoeven had zich – zeker voor een katholiek – uitzonderlijk manmoedig gedragen en de voordracht netjes overgenomen, maar de toenmalige cultuurminister Elco Brinkman, van de gereformeerden en die zijn nóg een graadje erger, weigerde de prijs uit te reiken omdat de schrijver 'het kwetsen tot instrument had gemaakt' en zich ‘hogelijk ongepast’ had uitgelaten over hoogwaardigheidsbekleders. In Vrij Nederland omschreef hij Beatrix en Claus als 'prinses Leegheid en prins Onbenul’ en over haar ouders had hij ook een oordeel: ‘Zij liet zich in met wonderdokters en bezoekers van de planeet Venus, hij bestal de zaak voor een paar miljoen dollar en liet een spoor van venerische ziekten achter.' Uiteindelijk kreeg Brandt Corstius in 1987 de P.C. Hooftprijs toch, met een mooie speech van Gerrit Komrij die de winnaar heel vilein een ‘ijskoude jongleur’ noemde. Tja, zo ging dat in die dagen. Geert Wilders kan echter gerust zijn: voor een katholieke gluiperd valt die Omtzigt nog best mee.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.