Burobesitas
Uit cijfers van het CBS (Centraal Bureau voor de Statistiek) blijkt dat de opleiding die je genoten hebt, in beslissende mate bepalend is voor je levensverwachting. Praktisch geschoolde mensen leven gemiddeld vijf jaar korter, en hebben vijftien gezonde jaren minder, dan degenen die een theoretische educatie achter de vaak wat bredere rug hebben. De verschillen tussen de 20 procent armste en de 20 procent rijkste Nederlanders: negen jaar in levensduur en 24 jaar minder in goede gezondheid. Is dat erg? Nogal. Wordt dat anders? Nee, niet zolang we politici hebben die zowel de achterhaalde stigmatisering tussen ‘lager’ en ‘hoger’ onderwijs als de aloude samenzwering tussen de overheid en het kapitaal (‘Hou jij ze dom, dan hou ik ze arm’) bewust, consequent en kunstmatig in stand houden. Als het electoraal minder uitkomt moet zelfs Fleur Agema, de Moeder Teresa van de PVV, passen met haar ontroerende pleidooi voor afschaffing van het eigen risico. Gelukkig kunnen we bij haar partij wel een geinig kenteken bestellen. Voor mij graag: FUCK-NL. Natuurlijk, er wordt al jaren fors ingezet op camouflerend opbeurende en troostrijk getoonzette campagnes, die ons de weg moeten wijzen naar herstel, heling en halleluja, maar de onbedoelde attentiewaarde hiervan zit ‘m vooral in de bevoogdende betutteling en de hartverzakkende hurktoon waarmee we van rijkswege worden aangesproken. Alsof we de beklagenswaardige lotgenoten zijn van zielige zeehondjes, vleugellamme vleermuizen, dolende damherten, snevende sneeuwuilen en andere bedreigde diersoorten die met ultieme urgentie van een jammerlijke ondergang gered moeten worden. De beoogde doelgroep wordt, kortom, niet bereikt. Het komt zelfs nog eens zover dat een compleet verzorgde groepsreis naar de cafetaria van Rachel Hazes op Torremolinos in het Ma Flodder-pakket van de ziektekostenverzekering wordt opgenomen, inclusief een waardebon voor gratis frikandellen met het hele gezin.
In 2018 sloot de overheid een Nationaal Preventie Akkoord met zeventig (!) maatschappelijke organisaties in een stoutmoedige poging om de drie belangrijkste oorzaken van gezondheidsverschillen tegen te gaan: calorieën, nicotine en alcohol. Hoezo overgewicht, weg met de burobesitas: als we om te beginnen nou eens flink zouden gaan snijden in de overtollige speklagen van de pafferige constructies voor al die zeventig moddervet gesubsidieerde hobbyclubs, met een topzware bovenlaag van bestuurlijke kiloknallers met hun dichtbeboste kantoortuinen, vuistdikke rapporten en corpulente leasebakken. Dan kunnen we die zorgvuldig instandgehouden zwaarlijvigheid misschien wegstrepen tegen de literflessen cola, de gezinspakken chips en de Zware van Nelles die inderdaad nog steeds niet aan te slepen zijn. Maar nee, we laten ons liever zalvend toespreken door een psalmenwalmende kanselparel van de GristenUrine, een gereformeerde jongeling vermomd als staatssecretaris voor volwassenen. Alsof we Nieuwsuur door Sesamstraat hebben vervangen (wat, nu ik het zo optik, misschien nog helemaal niet zo’n gek idee zou zijn).
En het gaat maar door, het houdt niet op, zelfs niet bij de carport. Daniëlle Jansen, de Natasja Froger van NSC met de portefeuille irritante bemoeizucht, kan in haar amechtige scoringsdrift niets anders verzinnen dan een verbod op roken in een auto met kinderen. Wacht even. Is het háár auto? Nee. Zijn het háár kinderen? Nee, ook niet. Vrouwtje Albedil zou zich beter kunnen inlaten met Tata Steel, Chemours, Vion, RWE, DSM, DOW en al die andere criminele organisaties die onze lucht verpesten met kankerverwekkende giftroep en levensbedreigende rotzooi. Ik ben van nature vredelievend en zachtaardig, maar het bloed klopt me kolkend in de keel als ik op de website van mijn hockeyclub lees dat ‘we’ op weg zijn naar een ‘rookvrije vereniging’. Huh? Ik heb alle ledenvergaderingen bezocht, maar het punt is daar nooit ter sprake geweest, laat staan in stemming gebracht. Als je een sigaretje wilt opsteken, dan moet dat ergens achteraf waar niemand er last van heeft – alsof dat in de buitenlucht überhaupt een item zou zijn. Indachtig het mij zeer dierbare motto ‘Een tevreden roker is geen onruststoker’ (met dank aan mijn helden Martin van Amerongen en Theo van Gogh) ga ik er uit welgemeende solidariteit altijd even naast staan. Heerlijk. Het is zoals Wim van Hanegem ooit zei: ‘Roken is slecht, vooral voor de gordijnen.’ En daar kunnen die gordijnen helemaal niks aan doen.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.