Voetbalporno
Er zijn maar weinig voetballers met zo’n hoge irritatiefactor als Noa Lang. Rudi Völler, Lothar Matthäus en Jürgen Kohler waren ook niet te harden, maar die hadden als oprecht gehate Duitsers tenminste nog het alibi van Jürgen Klinsmann als de good guy. Noa Lang is zijn eigen sombere schaduw, niemand wil zijn maskerende dekmantel zijn, hij is uniek in al zijn desolate duisternis. Zijn ontevreden gezichtsuitdrukking roept automatisch antipathie en aversie op, vooral in samenhang met die kabbalistische mocrobabbel in het musculaire reptielenjargon van de sportschool, maar de combinatie kan ook onbedoeld hilarisch werken. De woedende tirade waarmee hij amok calimeerde na die niet gegeven penalty tegen Feyenoord kan in het archief van Beeld&Geluid voor een aflevering van Andere Tijden Sport onder de rubriek ‘slapstick’ worden opgeborgen. Hoezo geschiedschennis? De actualiteit is vele keren gruwelijker: geboren in 1999 en dus nog geen kwart eeuw oud is hij nu al de hoofdpersoon in een documentaire van Prime Video. En niet zomaar een documentaire, nee: maar liefst vier delen lang en dat allemaal onder de noemer ‘Lastpak: Noa Lang’.
Over die titel kunnen we kort zijn: die klopt niet. Het woord ‘lastpak’ heeft iets vergoelijkends, een tijdelijke eigenschap die voor verbetering vatbaar is, het komt wel goed. Dat etiket dekt hier volstrekt de lading niet: Noa Lang is geen Pietje Bell, het komt nooit meer goed, we hebben het hier over een permanente natuurramp van ongekende omvang, een hopeloos geval en kansloos slachtoffer van gemarmerde megalomanie, gletsjerdiepe domheid en vulkanische adoratie. Noa Lang is het deprimerende product van wanhopige weergoden, boosaardige bosnimfen en overtallige orakels. Zelden zal zich zoveel zinsbegoochelende zelfoverschatting in één en dezelfde zeppelin hebben volgezogen. Volgens het persbericht begint de documentaire in zijn tijd bij Club Brugge, waar hij als de voldane vedette de hallucinerende illusie liet optekenen dat voetbalsupporters voor spelers zoals hij naar het stadion komen. Waar ze misschien niet voor kwamen was het lied ‘Liever dood dan Sporting-jood’ dat hij tijdens het kampioensfeest inzette, kenmerkend voor zijn naar banale stupiditeit neigende garnalenbrein – met mijn welgemeende excuses aan alle garnalen. Voor straf moest hij afdalen naar het Holocaustmuseum in Mechelen, waar zijn misplaatste tattoos van Nelson Mandela en Muhammad Ali nog bespottelijker de loze dofheid van zijn lege hersenpan beschenen. Trouwens, over ridicuul gesproken: iemand die zijn zoontje de groteske namen Navy Lival meegeeft heeft elk gevoel voor realiteit definitief in de morele grabbelton geshredderd en zijn lamentabele geloofwaardigheid voorgoed overgeleverd aan de afgeschreven lachspiegels van het failliete spookslot.
‘Lastpak: Noa Lang’ is onanistische voetbalporno van een huiveringwekkend cynisme. Bij zijn afscheid van Club Brugge plaatste hij op Instagram een video van zichzelf, met daaronder een zelfgeschreven en derhalve tenenkrommende ‘rap’-tekst, die ik hier uit piëteit met de garnalenpopulatie verder niet zal citeren. De camera’s achtervolgen hem bij PSV en Oranje, maar er is ook aandacht voor zijn privéleven – alsof ook maar iemand daarop zit te wachten, behalve wellicht een riooljournalist die verdwaald is in het struikgewas van de scoop. Wat echter onbelicht blijft is zijn – godzijdank korte – periode bij FC Twente. We hebben in het Leger des Heils van de Beugel Bunker al heel wat merkwaardige vogels voorbij zien fladderen, en ze met onze grenzeloze Twentse naoberschap even gastvrij opgevangen als netjes behandeld, maar dit exemplaar haalde zelfs niet de ballotage van de meest ruimhartige clementiecriteria. Hij speelde er in 2020 zeven wedstrijden, waarin hij welgeteld één keer scoorde, wat hij vierde alsof hij voor zijn nieuwe club zojuist de winnende goal in de verlenging van de finale om de Champions League had gemaakt. Ik sluit niet uit dat hij toen zelfs ons Twentse Ros heeft gekust, wat een ernstige vorm van incestueuze blasfemie zou zijn geweest. Er is maar één Vennegoor of Hesselink, Noa Lang is Vennegoor nóch Hesselink. En nu krijgt hij dus een eigen, vierdelige documentaire op Prime Video. Moet ik u nog zeggen dat ik niet ga kijken? En dat ik u dringend adviseer om hetzelfde te doen?
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.