Migranten
Als je het woord ‘migrant’ opzoekt in het woordenboek dan kom je daar de volgende omschrijving tegen: ‘hij of zij die migreert, naar een andere streek of een ander land verhuist’. Dat klinkt nog redelijk positief, met een zekere belofte van zelfbeschikking, wellevendheid en humaniteit, maar de realiteit is een stuk minder prozaïsch: de meeste beesten zouden weigeren dat ze zo behandeld werden. Als ze er al in slagen een ander land te bereiken worden ze daar tot melaatse vierderangsburgers gedegradeerd, zonder aandacht voor hun mensenrechten en in Nederland door de grootste regeringspartij zelfs afgeknepen van geboortezorg voor zwangere vrouwen en bed-bad-en-brood voor ‘ongedocumenteerden’. We hebben namelijk een regering die het begrip ‘sober’ verwart met ‘misdadig’ (zie ook: ‘minachting’). En dan mogen ze bij ons nog van geluk spreken, want verreweg de meesten van hun zeevarende lotgenoten overleven het niet. Zij haalden de kerst niet, om maar eens een gevleugeld begrip te hanteren. Terwijl wij aan de kip, de kwartel en de kalkoen zaten spoelden zeventig verdronken migranten aan voor de kust van Marokko. Zij werden het kansloze slachtoffer van een voorspelbare schipbreuk met hun gammele bootje waarop ze door gewetenloze mensensmokkelaars bij elkaar waren gedreven. Dat was op 19 december toen ze vanaf een Malinees strand aan de elementen werden overgeleverd door louche reisagenten die om controles te ontlopen de langste en gevaarlijkste route hadden gekozen. Zij en hun barbaarse handlangers zijn de moderne beulen van vogelvrije migranten van wie de teller dit jaar op meer dan tienduizend staat, oftewel ruim dertig per dag – alleen al richting Spanje, bijna zestig procent meer dan vorig jaar. De bootjesduwers blijven helaas anoniem, maar de echte misdadigers laten hun lelijke gezicht gewoon zien. Zo was onze vorige minister-president vorig jaar nog de lachende vierde in een sinister complot dat de Tunesië-deal werd genoemd, qua cynisme, criminaliteit en corruptie een historisch dieptepunt en ongekende blamage in de humanitaire geschiedenis van de Europese Unie.
Samen met Ursula von der Leyen namens Europa, Kais Saied namens Tunesië en Georgia Meloni namens Benito Mussolini is hij verantwoordelijk voor deze vorm van uitgelokte schurkerij, waarbij de lokale dictator kan beschikken over een bonus van negenhonderd miljoen euro uit het miljardenbudget van het Brusselse mensenrechtenabattoir om de grenzen beter te bewaken, de handel in migranten tegen te gaan en zijn eigen economie op te leuken. Vooral dat laatste heeft hij uitstekend begrepen, want in de praktijk komt het er niet echt verrassend op neer dat de keurslager de poen in zijn eigen zakken stopt en de vluchtelingen door zijn douane rechtstreeks de dood in laat jagen met een enkele reis naar de woestijn waar ze op gruwelijke wijze aan hun eind komen na een barre tocht door de zandbak van Libië. Zo gaan we met onze vluchtelingen om, en hebt u van onze politieke vertegenwoordigers iemand horen protesteren? Nee, natuurlijk niet. Dat laten we over aan onze dappere journalisten in het buitenland, want het gebeurt overal, ook in Griekenland. Daar is Ingeborg Beugel, correspondent van De Groene Amsterdammer, veroordeeld tot een voorwaardelijke celstraf van acht maanden omdat ze een uitgeputte vluchteling onderdak bood. ‘Solidariteit wordt gecriminaliseerd’ zo bericht ze vanuit Athene waar ze schuldig werd bevonden aan het helpen van een illegale vreemdeling. Als ze de komende drie jaar nog een keer zo’n ‘overtreding’ begaat moet ze daadwerkelijk de cel in en dan hangt haar ook nog een boete van tienduizend euro boven het hoofd. Dat is voor haar heel veel geld, maar voor een van de dealmakers met de dictator van Tunesië nog niet de helft van zijn maandsalaris (26.5000 euro) sinds hij ons als secretaris-generaal van de NAVO de stuipen op het lijf probeert te jagen. Hebben wij als Nederlanders nog de mazzel zeker te weten dat we hem niet hoeven te geloven.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.