Nalatigheid

‘Er zijn als het moet’. Dat is het eerste dat je leest als je de website van de William Schrikker Stichting opent. ‘Er zijn als het moet’. Dit is dus de jeugdzorgorganisatie die de uithuisplaatsing begeleidde van een tienjarig meisje dat door haar pleegouders in Vlaardingen dermate gruwelijk werd mishandeld dat ze nooit meer helemaal zal herstellen en voor de rest van haar leven zwaar gehandicapt zal blijven. Ze werd met haar armen en benen geboeid, en haar mond afgeplakt, vastgehouden in een kooi waaraan stroomdraden waren gekoppeld. Nadat ze in het ziekenhuis was opgenomen heeft ze maanden in coma gelegen voordat het beetje leven dat nog in haar zat weer terug was. Natuurlijk werd er een task force opgezet (we hebben in Nederland meer task forces dan kippen) en die kwam deze week door met de mosterd na de maaltijd in de vorm van een snoeihard, vernietigend rapport – bijna net zo snoeihard en vernietigend als de losse handjes van haar horrormonsters. Voorzitter van de Raad van Toezicht (!) bij de William Schikker Stichting is Fred Teeven, ex-staatssecretaris voor justitie en veiligheid namens de VVD en beslist geen beroerde kerel. Ik zou tenminste geen enkele andere politicus kunnen noemen die na het pluche van de Tweede Kamer bereid is om op de stoel van een buschauffeur te gaan zitten zoals hij gedaan heeft. Alleen zijn woordkeus is niet altijd even handig: nadat hij in 2015 het veld moest ruimen vanwege een uit de hand gelopen miljoenendeal met een veroordeelde crimineel zei hij ter verdediging dat hij het had gedaan ‘voor volk en vaderland’, kennelijk niet wetende dat dat de letterlijke titel was van het intens gehate NSB-blaadje tijdens de Tweede Wereldoorlog. En hij ging nederig door het stof inzake de inhoud van het rapport, maar vertelde er wel bij dat het nu eenmaal ‘mensenwerk’ is – om er even later aan toe te voegen: ‘Er was zeven weken lang geen zicht op haar, terwijl we wisten dat ze onveilig was. Dat is een enorme nalatigheid geweest’. Nalatigheid? Dat is geen nalatigheid. Dat is een misdaad. Een enorme misdaad.
En toch sloeg hij hiermee, misschien onbedoeld, wel de spijker op zijn kop. Mensen maken fouten, maar de mensen bij de William Schikker Stichting maken er wel heel veel, getuige enkele reviews op de website: ‘Aantoonbaar onjuiste informatie. Ouders niet gehoord, gezien of serieus genomen. Ze luisteren niet en beslissen zelf. Zeer slechte organisatie. Zeer onprofessioneel. Beschuldigingen zonder enkel bewijs. Systeem is vastgelopen. Ouders staan machteloos. Behandeld als een nummer. Klachten worden niet behandeld. Voogd onbereikbaar.’ En dan ben ik nog maar op pagina één, waarna mijn oog valt op de tekst van een testimonial, een al dan niet verzonnen verhaal van een zogenaamd tevreden klant onder het kopje: ‘Je hebt flink de vlam onder mijn pan aangezet’. Nu is dit geen dossier voor bijdehand cynisme, maar ik kan me niet voorstellen dat deze tekst afkomstig is van dat tienjarige meisje uit Vlaardingen op wie zeven weken geen zicht was terwijl bekend was dat ze vastgebonden in een kooi met stroomdraden onveilig was. Onveilig? Het was de hel op aarde. Het is een gekmakende gedachte, maar helaas geen uitzondering. Dezelfde William Schikker Stichting was namelijk ook een van de toezichthoudende instanties, samen met (hou u vast) onder meer kliniek De Catamaran (onderdeel van GgzE), Jeugdreclassering, het Jongerenloket (gemeente Sittard-Geleen), Openbare orde en veiligheid (gemeente Valkenburg aan de Geul), de politie, Reclassering Nederland, het Regieteam (gemeente Sittard-Geleen) en locatie voor begeleid wonen Villa Franca, die in een bureaucratisch labyrinth langs elkaar heen werkten in de zaak van de 9-jarige Gino voordat hij in 2022 door Donny M. werd ontvoerd, verkracht en vermoord. Dat is toch andere koek dan ‘Er zijn als het moet’. Misschien moet iemand van al die task forces eindelijk eens de juiste vraag stellen: ‘Waar was je toen het moest?’
Copyright Peter Bonder.