Ambassadeur
Arnold Bruggink gaf de ochtend na zijn vertrek als technisch directeur bij FC Twente een interview aan De Ballen Verstand van tubantia.nl. Twee citaten hieruit wil ik u niet onthouden: ‘Zaakwaarnemers blijven me bombarderen met telefoontjes’ om zichzelf onmiddellijk te corrigeren: ‘Hoewel dat niet het goede woord is op dit moment’. En, in een andere context: ‘Verliezen hoort bij sport’. Het eerste zegt veel over het hoge fatsoensniveau van de man, met het tweede spreekt hij als ervaringsdeskundige: in 2009 was hij aanvoerder van Hannover 96 toen hun keeper Robert Enke, reservedoelman van het Duitse elftal, zelfmoord pleegde. Dat ging qua dramatiek, angst en impact wel even wat verder dan een beslissende tegengoal in de laatste minuut, wat in de Bundesliga bovendien regelmatig voorkomt. Met zijn beheerste optreden temidden van alle chaos, paniek en verdriet bij de club, de spelers en de supporters maakte hij een zeer goede indruk en sindsdien geldt hij voor velen als een grote meneer. Arnold Bruggink was een prima voetballer bij mooie clubs (Twente, PSV, Mallorca, Heerenveen, Hannover) en een degelijke zij het wat saaie analist bij ESPN voordat hij bij zijn eerste liefde terugkwam als mede-verantwoordelijke voor het voetbalbeleid. Het werd geen lang huwelijk, duurde uiteindelijk slechts twee jaar en was niet in alles rozengeur en manenschijn: sommige van (ook) zijn aankopen waren nu eenmaal minder gelukkig. Maar FC Twente had zich geen betere ambassadeur kunnen wensen vergeleken met wat we allemaal op de andere velden langs hebben zien komen aan wangedrag, irritatie en debiliteit. Steven Berghuis van Ajax die een grensrechter openlijk beledigt en ernstig voor schut zet nadat deze het gewaagd had voor een ingooi (!) tégen de Godenzoon te vlaggen. Scheidsrechter Serdar Gözübüyük die zijn assistent opzichtig in de steek laat door geen rode laat staan gele kaart te geven en de verslaggever in de Johan Cruyff Arena die wel ‘begrip’ kan opbrengen voor de irritatie. AZ-speler Wouter Goes die zich als een gedrogeerde imbeciel misdraagt met schuimbekkerij, horrortackles en matennaaien. PSV’er Noa Lang die zich provocerend profileert als een reclamezuil voor tattoograffity en een criminele bontkraagjongere uit Opsporing Verzocht. Nep-Amsterdammer Wout Weghorst die een cameraman molesteert en gewoon voor Oranje wordt geselecteerd. En wat te denken van Hans Kraaij junior aan wie na honderdtachtig gele kaarten, vijf jaar schorsing en duizend mislukte interviews een avondvullende documentaire (‘Hansie Hansie’) wordt gewijd. Nee, Arnold Bruggink verdient geen standbeeld bij de Beugel Bunker, maar wel ons aller respect voor zoveel rust, inhoud en beschaving. En er is he-le-maal niets mis met een degelijke zij het wat saaie analist bij ESPN. Praatjesmakers hebben we al meer dan genoeg.
Copyright Peter Bonder.