Groeten uit Londen

8 mei 2025

Landgenoten, hier een bericht van uw koning uit Londen. Na de kranslegging op de Dam met die merkwaardige gozer van de PVV zijn Max en ik hierheen gevlucht om ons in het veilige Engeland voor te bereiden op wat we moeten doen als straks de pleuris echt uitbreekt. Ja, beste mensen, de geschiedenis herhaalt zich, net als in 1940 toen mijn overgrootmoeder en Grossvati van mammies kant hierheen de wijk namen om het vaderland te redden. Dat viel nog niet mee, met al die andere bijna net zo foute Duitsers, maar dat lag niet aan Grossvati die er volgens de overleveringen met zijn vorstelijke jongeheer alles aan gedaan heeft om de bilaterale relaties in het transatlantische verkeer tussen de geallieerde partijen overeind te houden. Trouwens, nu we het toch over de horizontale programmering hebben: we hebben hier een goede gids aan onze dochter Alexia die zoals u allemaal natuurlijk wel weet studeert aan de universiteit. Dat kost een paar centen, maar dat betaalt u toch, dus dat mag even duren en ze vermaakt zich prima, ze lijkt op Grossvati. Wat ze studeert? Waarom wilt u dat weten? Is dat belangrijk dan? Ze begon aan iets met social change, volgens de folder ging dat over het oplossen van grote maatschappelijke uitdagingen. Nou, dat had ze gauw bekeken, haar maatschappelijke uitdagingen zijn niet zo groot en hebben maar één oplossing nodig, ik zei toch dat ze op Grossvati leek. Nu doet ze civiele techniek, dat gaat over het bouwen van bruggen en dijken, precies wat zo’n wicht nodig heeft dus, maar niet heus. Nou ja, je weet maar nooit wat voor prijskonijn ze uit haar hoge hoed tovert, dus dat graven komt misschien nog wel van pas bij het golddiggen. De bagger leveren we zelf wel. Tja, beste mensen, Max en ik gaan zo lekker lunchen bij Alexander the Great, alleen de naam al doet haar het water en nog veel meer in de mond lopen. Hoewel, dat Grieks is achteraf bezien misschien niet zo handig, voor je het weet zitten we net als met dat coronareisje wéér op zo’n achterlijke excuuscanapé een beetje nederig te slijmen dat we het de volgende keer héél anders gaan doen en zogenaamd plechtig te beloven er niet wéér zo’n teringzooi van te maken. Nou, plechtig beloven doen we bij de Oranje-Nassautjes alleen als we er zelf beter van kunnen worden en dan wordt het vanzelf een teringzooi. Of als Onkel Adolf anbellt, zoals Grossvati altijd zei. Ja, dat was me wat met die oorlog. Na het eten gaan we nog even een rondje maken langs alle plekken waar hij vaak langs ging. Een vage kennis van mijn Argentijnse schoonvader wist nog wel een paar leuke adresjes. Benno’s Bier Bunker was een begrip in die dagen, en dan ging je in het kader van de Wiedergutmachung daarna nog even naar de Wilhelmina Trousers voor een afzakkertje. We zien wel, zoals jullie allemaal hebben kunnen lezen ben ik sinds kort na een bezoek aan onze Oekraïense oorlogsvrienden tot de tanden gewapend. Wat zeg je, Max? Wil je niet met volle mond praten, alsjeblieft? Dat deed Grossmutti ook altijd, met dat vieze kunstgebit, gadver, ik ruik de sherry nóg. En Grossvati maar zingen: wer es kennt nimmt Kukident. Bah. Maar hoezo, ik kan niet mikken? En onze dochters dan? Oh, je bedoelt die penalty in Doetinchem. Daar zijn toch geen beelden van?’ (klik hier)