De u-bocht van de jij-bak

15 juni 2025

Als Henk Kamp het lelijke gezicht van de VVD is, wat is Dylan Yesilgöz dan? Het schijnt dat de zorgvuldig gesoigneerde voorvrouw van de liberalen veel geleerd heeft van de onbehouwen ruziezoeker die voor diverse parlementaire enquêtecommissies (gaswinning, toeslagen) last had van een lekkend geheugen en zonodig keihard loog over zijn permanente falen, en dan rekenen we de mislukte uitzendingen naar Irak en Uruzgan onder zijn leiding nog niet eens mee. Met zo’n beroerde reputatie kun je in Nederland erelid van de VVD worden en de datum waarop dit gebeurde (24 januari 2023) kan als een zwarte dag in de annalen van de liberalen in het algemeen en de politieke geschiedenis in het bijzonder worden bijgeschreven. Daarbij moet wel één ding aangetekend worden: meneer is, voor zover verstaanbaar, altijd de beginselen van zijn partij trouw gebleven, en dat kan van zijn ijverigste leerlinge niet gezegd worden. Dylan Yesilgöz was nadat ze in 1984 als 7-jarige met haar gevluchte ouders vanuit Turkije naar Nederland was gekomen, vanaf 1999 lid van de SP (Socialistische Partij) waarvoor ze in 2004 als bestuurslid van de afdeling Amersfoort onder meer ageerde tegen het landelijke asielbeleid van VVD-minister Rita Verdonk met de organisatie van de demonstratie 'Van Harte Pardon'. Tijdens deze periode schreef ze twee artikelen voor Lava, het ledenblad van de Jonge Socialisten in de PvdA, waarna ze als vrijwilliger ging werken in een callcenter van GroenLinks. In 2006 verhuisde ze naar Amsterdam waar ze bestuursadviseur veiligheid en zorg werd voor het college van B&W en meer in het bijzonder voor wethouder Marijke Vos van GroenLinks totdat ze het licht zag en zich in 2009 aanmeldde als lid van de VVD. Daarna ging het snel en zagen we haar met bisonkit gekleefd aan het comfort van het pluche als kamerlid, staatssecretaris (economie en klimaat) en minister (justitie en veiligheid). Van de laatste functie herinneren we ons vooral haar credo ‘Keihard aanpakken dat tuig!’ wat ze zelf verloochende door de sluizen wagenwijd open te zetten voor de donkerbruine baggervloot van Geert Wilders en zijn diep racistische asiel-agenda. Het gevolg hiervan is dat we nu te maken hebben met bewindslieden die meebuigen met de radicale migratiestandpunten waarmee de PVV haar met de mond beleden democratie probeert te ondermijnen. Het leger inzetten tegen asielzoekers? Statushouders op straat zetten? Paspoorten afpakken? Syriërs terug naar Syrië? Burgerwacht in Ter Apel? Ja, het mag natuurlijk niet, maar het moet kunnen, we begrijpen hun frustratie, we delen hun zorgen. En het zijn nu nog losse flodders uit lege hulzen, maar haar ministers van de volkspartij voor vrijheid en democratie missen de ruggengraat om zich staande te houden tegen de verlokkingen van de peilingen. Ze laten zich leiden door het erelid van haar eigen fanclub, de grote bek op het schoolplein en de koningin van de jij-bak (‘Meneer Timmermans!’) die nu met een u-bocht afstand neemt van haar eigen dwaalspoor. Bij de SP, PvdA én GroenLinks was ze er allang uitgeknikkerd, daar houden ze niet van leugenaars. En het is misschien niet mijn favoriete politica, maar Esther Ouwehand, niet voor niets van de Partij voor de Dieren, laat zien hoe je een pronkende pauw feilloos en pijnlijk van haar ruiende veren, haar onuitstaanbare dedain en haar misplaatste trots ontdoet (klik hier).