Dierenvrienden
Je zou het misschien niet zeggen na dat toneelstukje met het tuig van de richel, pardon: zijn vrienden van de pers, maar bij de Gutmenschen van de PVV houden ze echt niet alleen van Nederlanders in het algemeen en Henk en Ingrid in het bijzonder. Ook de dieren in onze samenleving mogen op hun warme belangstelling, trouwe vriendschap en diepe genegenheid rekenen. Zo staat hun leider Geert Wilders bekend vanwege zijn enorme liefde voor poezen waarvan hij er na de betreurde Snoetje en Pluisje opnieuw twee in huis heeft, luisterend naar de welluidende Hollandse namen Brammetje en Noortje. Omdat ze geen Fatima en Mohammed heten lijkt het onwaarschijnlijk dat hij ze uit een asiel heeft gehaald, maar daar was hij toch al geen liefhebber van. Bovendien is hij niet de enige dierenliefhebber onder de gelijkgestemden binnen zijn eenmansbeweging. Dion Graus, trouwe kameraad uit Limburg en jarenlange compagnon vanaf hun beider beginjaren in de politieke arena, heeft sinds kort zelfs een eigen televisieshow in dit genre. Toegegeven, gelet op zijn doorslaande reputatie als enthousiast vrouwenmepper zouden we hem misschien eerder verwachten in een format met als titel Boer Hoekt Vrouw, maar nee: de eigentijdse Ivanhoe met het ophaalbrugmontuur, loopgraafbaardje en slotgrachtkapsel is de kasteelheer van Dierenridders, een programma van Ongehoord Nederland, een democratisch tot stand gekomen zendgemachtigde organisatie op de uiterste rechterflank van het openbare bestel, tegenover de linkse publieke omroep als onderdeel van de mainstream media. Zijn partner in de presentatie is een zekere Dave Heijnerman die zijn geld verdiende als talentscout voor Talpa en als zodanig een dubieuze rol speelde in het hartverscheurende drama rondom de gesneefde carrière van de ambitieuze volkszangeres Daantje Lurks, van wie sindsdien nooit meer iets vernomen is. Dit weerhoudt hem er niet van om heldhaftig als een onverschrokken Alberto Stegeman ten strijde te trekken tegen dierenleed waarbij we hem konden volgen langs een zompige manege waar de verwaarloosde paarden tot ver over hun hoeven in hun eigen stront ploegden, ongeveer zoals we onze bejaarden en asielzoekers behandelen. De confrontatie met de schichtige eigenaar van deze smerige beestenbende leidde tot een opvallende conversatie: ‘Waarom wil je onherkenbaar in beeld?’ ‘Omdat ik niet herkend wil worden’. Geniaal. Ook deed hij een Pieter Storms-achtige inval bij Zooplus, een online handel in ondeugdelijke hondentroep zoals de Barboo kauwbotten die kunnen leiden tot ernstige en mogelijk zelfs dodelijke neurologische afwijkingen, ook wel omschreven als het weerwolfsyndroom. En hoewel Dion Graus toch algemeen erkend wordt als dé wolvenspecialist van de Tweede Kamer bleef zijn rol in dit moderne televisiedrama beperkt tot die van de good guy: waar zijn compagnon de schandpaal uitreikte was het zijn taak om dierenvrienden te ridderen. Zo zagen we hem een grote medaille overhandigen aan Lenie ‘t Hart, de zeehondenhoedster van Pieterburen wier reputatie na tal van conflicten, complotten en controverses net zo bezoedeld is als die van het Dolfinarium te Harderwijk, maar voor de PVV-populisten (‘Eigen zeehond eerst!’) nog altijd net zo populair als Marjolein Faber. En zo ging de Gargamel van de PVV vol op het orgel ter meerdere eer en glorie van zijn Grote Blonde Smurf. Binnenkort in de volgende aflevering van Dierenridders: een onthullende reportage over middeleeuwse misstanden in een AZC (asielzwerfhondencentrum) van de dienst WAF (wet aanmeldingseisen Faber) met een verslag van Evert ter Apel.
Copyright Peter Bonder.