Ezels
Het goede nieuws van de regeringsval is dat de ergste ezels weg zijn. Onder hen de racistische staatssecretaris Chris Jansen die zich ‘als mens’ wel kon vinden in de minder-minder-uitspraak van Geert Wilders. Het slechte nieuws is wat er voor in de plaats komt: op infrastructuur krijgen we nu Thierry Aartsen, de Prins Carnaval van de VVD. De man weet het verschil niet tussen een brug en een tunnel en maakt zich uitsluitend zorgen over de uitrijfaciliteiten voor de praalwagen met de Raad van Elf. En dan heb je nog de ezels die zich twee keer aan dezelfde steen stoten en opnieuw de foute keuze maken. Ingrid Coenradie, over haar hebben we het hier, begint een beetje zielig te worden. Haar entree in de nationale politiek was, hoewel namens de PVV, aangenaam en veelbelovend. Daar stond een vrouw met wie niet te spotten viel, zelfs niet door Geert Wilders die haar realistische gevangenisbeleid veel te soft vond. In de arena voor blonde beesten was ze hem opvallend gemakkelijk de baas, al kreeg ze dat bij de val van zijn kabinet dubbel en dwars terug in de vorm van een schandalige behandeling: ze moest van derden vernemen dat het einde oefening was, meneer had niet de lef – of gewoon geen zin – om haar persoonlijk te informeren over zijn electorale desertie. In de korte tijd die haar als staatssecretaris vergund was had ze zich wel geschikt naar de megalomane vocabulaire van de grote leider: ze zat nog in het ‘rouwproces’ van de ‘mokerslag’ die haar was toegebracht – ze had zelfs gehuild in het Catshuis, zo mochten we vernemen. Alsof zij de enige was die niet van mijlenver had zien aankomen dat de Schoof Expres een treinramp in slow motion was. Het tekent zowel haar gebrek aan een politieke antenne als een overdaad aan grenzenloze ambitie dat ze desnoods partijloos demissionair verder wilde, nu ze aan de lucht van het pluche geroken had en die geur niet meer uit haar neus kreeg. En dus zette ze zichzelf schaamteloos in de etalage voor tweedehands politici tegen elk aannemelijk bod. Met de PVV wilde ze hoe dan ook niet verder want: ‘Geert belooft dingen die hij niet kan nakomen’. Goh. Echt? Ze had er kennelijk bijna een jaar voor nodig gehad om achter de waarheid te komen die de rest van Nederland al twintig jaar als publiek geheim deelde: het Limburgse eenmansdestructiebedrijf wil niks, kan niks, mag niks – enkel chaos, angst en paniek. Populisme uit voorraad leverbaar, lekker voorspelbaar volgens de ket-formule: ketteren, etteren, tetteren. En hoewel ze met haar bruidsschat de ware Jakobs voor het uitzoeken had viel ze uitgerekend voor de avances van ’s lands enige Joost die het niet weten zal: Joost Driesplinter Eerdmans (ex-CDA, ex-LPF, ex-Leefbaar Rotterdam, ex-EénNL, ex-FvD), de tragische uitbater van het sjofele opvanghuis voor gefrustreerde fortuijnistjes met een troebele heimwee naar gedroomde vergezichten, verdraaide waarheden, gevonden voorwerpen en oerlelijke stropdassen. In deze asielkennel voor politieke zwerfhonden krijgt ze gezelschap van Annabel Nanninga, de onnavolgbare woordkunstenares die de horrorterm ‘dobberneger’ bedacht voor bootvluchteling. Al met al lijkt de kans groot dat Joost Eerdmans met Ingrid Coenradie een Paard van Troje heeft binnengehaald. Let op mijn woorden: JA21 wordt IA25, wen er maar aan. Ingrid & Annabel. IA25. Ezels hebben ook stemrecht. Sterker nog: ze kunnen in dit land zelfs staatssecretaris worden.
Copyright Peter Bonder.