Schermgebruik
Vincent Karremans, namens de VVD staatssecretaris jeugd en preventie, komt binnenkort met een richtlijn 'Gezond schermgebruik’ voor het omgaan met sociale media door jongeren. Het idee is om smartphones pas toe te staan vanaf groep 8, dus voor leeftijden van tien tot dertien jaar, en platforms als TikTok en Instagram tot vijftien jaar te verbieden. Verder zouden kinderen tot twee jaar helemaal geen filmpjes mogen kijken en wordt er aangeraden om de ‘20-20-2-regel’ te hanteren, dat wil zeggen: ‘Na twintig minuten schermtijd twintig seconden in de verte kijken en daarna twee uur lekker buiten spelen’. Er staat helaas niet bij welk ministerie de hiervoor benodigde telescopen, stopwatches en wipkippen gratis beschikbaar stelt, maar het is wel duidelijk dat de overheid ook op dit gebied weer het beste met ons voor heeft. Een meerderheid van de Tweede Kamer (onder andere de ChristenUnie, het CDA en de SGP) is er voor en de partijen wijzen daarbij vooral op het gevaar van ‘sociale media die gebruikmaken van verslavende technieken’. Dit is dus weer typisch zo’n hypocriet-christelijk praktijkvoorbeeld van de balk in het eigen oog en de splinter bij de ander (Bergrede, Matteüs 7:1-6). In de richtlijn staat namelijk met zoveel woorden dat kinderen hun ouders nadoen en dat volwassenen dus het goede voorbeeld moeten geven. Kijk even naar een televisieverslag van een kamerdebat en je ziet ze vrijwel zonder uitzondering volop met hun mobieltje bezig als een collega staat te praten. Ja, ook van de ChristenUnie, het CDA en de SGP. En ja, ook in Vak K. Misschien zou daar eens een verbod op moeten komen in plaats van anderen lekker makkelijk, misplaatst hooghartig en ongepast snugger de les te lezen. Trouwens, over bijdehand gesproken: op een van de journaals zag ik zo’n Lacoste-Karremansje, zo te zien uit Oud-Zuid, met een Gooische r reageren. Hij was het er duidelijk niet mee eens en zag wel iets in een speciale jongeren-app voor kids van zijn leeftijd. Waar haalt zo’n gastje die wijsheid vandaan? Misschien wel van D66-kamerlid Hanneke van der Werf, getuige haar reactie: ‘Met dit voorstel krijgen ouders eindelijk een steun in de rug om thuis het gesprek te voeren over schermtijd, sociale media en grenzen stellen in een digitale wereld. Ze zien met eigen ogen hoe techbedrijven erin zijn geslaagd om het geluk en de gezondheid van hun kinderen te beschadigen’.
Ook dit is opnieuw een voorbeeld van de verregaande wereldvreemdheid, selectieve desinteresse en zelfgenoegzame onwrikbaarheid waaronder veel politici lijden in hun Haagse welvaartsreservaat. Alsof geluk en gezondheid vrijwillige keuzes zijn, of op z’n minst afdwingbaar, uit voorraad leverbaar en voor iedereen bereikbaar als je maar vaak genoeg D66 stemt. Of, in het verlengde hiervan: alsof ongeluk en ongezondheid verwijtbare karaktertrekken zijn, eigen schuld, dikke bult, helaas pindakaas en alleen te voorkomen als je maar vaak genoeg D66 stemt. We hebben het hier evenwel over irritante bijverschijnselen van een luxe probleem, en niemand kan dat beter verwoorden dan Marjolein Moorman, namens de PvdA wethouder voor onderwijs, jeugd en armoedebestrijding in Amsterdam. In een interview voor het magazine ‘Maarten!’ met Maarten van Rossem legt ze haarfijn de vinger op de zere plek: ‘Ons land maakt kinderen ziek. Eén op de zeven jongeren doet een beroep op de jeugdzorg. In plaats van het systeem aan te passen gaan we aan de kinderen zitten morrelen. We zouden ze langer de tijd moeten geven om zich te ontwikkelen, te spelen en vrij te zijn. Er is te veel stress in onze samenleving. We zien steeds meer vechtscheidingen. En dat heeft z’n weerslag op de kinderen. Het feit dat zoveel kinderen jeugdzorg nodig hebben, betekent dat het land ziek is. De samenleving is een wedstrijd geworden met een paar winnaars en een heleboel verliezers. Waarom gaan gymnasiasten op excursie naar Rome en komen vmbo-leerlingen niet verder dan Antwerpen? We doen veel kinderen onrecht. De stress die dat oplevert, zorgt dat de solidariteit verdwijnt’. De cijfers spreken duidelijke taal en geven haar groot gelijk: 421.000 kinderen leven onder de armoedegrens, kunnen niet meedoen met sportclubs, schoolreisjes en verjaardagen, gaan elke ochtend zonder ontbijt en lunchbox de deur uit. Van hen kunnen 28.000 geen bril betalen en zes van de tien kinderen tot vier jaar mijden de tandarts. Ze zouden niets liever willen dan de problemen, zorgen en ongemakken van de sociale media op de koop toe nemen, maar die zijn voor hen financieel nou eenmaal niet weggelegd. Verschil moet er zijn.
Copyright Peter Bonder.