Zapmoment

5 juni 2025

Ruud Gullit was zondagavond te gast in de talkshow van Humberto Tan. Normaliter is dat een ideaal zapmoment, maar op een of andere merkwaardige manier bekroop me een onverklaarbaar voorgevoel dat ik toch beter even kon blijven hangen. En jawel, de man had zowaar iets te melden wat bij wijze van hoge uitzondering de moeite waard bleek. In aansluiting op het vorige onderwerp in het kader van de onvermijdelijke Geert Wilders trok hij een vergelijking tussen dit kabinet en de selectie voor het WK van 1990. De overeenkomsten lagen volgens hem voor het oprapen: een minister-president (Dick Schoof) en een bondscoach (Leo Beenhakker) die er niets van maakten, zogenaamde vedettes met verschillende, vooral eigen belangen en hoge verwachtingen die niet waar werden gemaakt, integendeel. Om uw herinnering even op te frissen een korte terugblik op dat toernooi en de voorbereiding. Twee jaar eerder had vrijwel dezelfde spelersgroep het EK in Duitsland gewonnen, het eerste grote internationale succes in de geschiedenis van Oranje. Trainer Rinus Michels had plaats gemaakt voor Thijs Libregts die qua autoriteit gebukt ging onder de veelzeggende bijnaam Thijs Excelsior naar aanleiding van ‘s mans carrière die zich inderdaad voornamelijk in de ondergrondse fietsenstalling van Rotterdam Oost had afgespeeld. Bovendien was hij ooit tegenover aanvoerder Ruud Gullit ernstig de fout in gegaan met een racistisch Janmaatje (iets met luiheid en ‘het zwarte ras’) waardoor het al snel Thijs Exit werd. De spelers wilden niemand liever dan Johan Cruyff, maar Rinus Michels - inmiddels de hoogste technische baas bij de KNVB – was als de dood dat de Nummer Veertien – de speler aan wie hij feitelijk al zijn successen te danken had – hem als trainer zou overtroeven en kwam met Leo Beenhakker uit de hoge hoed. Leo Beenhakker? Ja, geef het maar toe, u reageert nu net zo verbaasd als wij allemaal in 1990. Dezelfde Leo Beenhakker namelijk die op 28 november 1985 voor de allesbeslissende WK-kwalificatiewedstrijd tegen België als bondscoach van Nederland tegen zijn verdedigers had vergeten te zeggen dat ze de Belgische voorstopper Georges Grün in de gaten moesten houden. Verder zeg ik niks, dat laat ik aan Rik de Saedeleer over (klik hier):

Nog even over het selectieniveau van Leo Beenhakker: John van Loen die de scorende Belgische voorstopper had moeten dekken, maar dat dus niet deed, zat wel bij de selectie voor het WK van 1990 en werd later na een mislukt seizoen bij Anderlecht (drie goals) waar hij De Lantaarnpaal werd genoemd naar Ajax gehaald en nou mag u driemaal raden wie toen coach bij de Amsterdammers was. Diepe zucht. Enfin, lang verhaal kort: het toernooi in Italië werd een enorme sof. De eerste wedstrijd tegen het gevreesde Egypte werd een tenenkrommende 1-1, vervolgens zag Engeland twee goals afgekeurd worden (0-0) en tegen Ierland hadden beide teams voldoende aan een oerlelijke salonremise (1-1) voor een plek in de volgende ronde. Het hoogtepunt van de kwartfinale tegen Duitsland was de welgemikte en volkomen terechte fluim van Frank Rijkaard in het uitnodigende matje van de alom intens gehate Rudi Völler. De enige Nederlandse winnaars waren de eigenaren van de woonboten in Amsterdam die een verwoestende rondvaart door de grachten bespaard waren gebleven. Ruud Gullit had dus groot gelijk bij Humberto Tan met die vergelijking, al moeten we hem nu ook weer niet meteen op het schild hijsen als de man met het juiste morele kompas die het altijd bij het rechte eind heeft. Oké, zijn hommage aan Nelson Mandela met de Gouden Bal in 1987 was oprecht en geloofwaardig, maar hij heeft ook voor miljoenen zilverlingen zijn ziel en zaligheid verkocht aan proleten, patsers en piraten als Sylvio Berlusconi (AC Milan), Roman Abramovich (Chelsea) en Ramzan Kadirov (Terek Grozny). Gelukkig kwam het gesprek aan de talkshowtafel al gauw op zijn nieuwe rol bij het golftoernooi van de KLM (‘chef sfeerbeheer’) en kon de afstandsbediening gewoon weer zijn vertrouwde werk doen waardoor we op het andere net de charismatische ex-voetballer heel dynamisch reclame zagen maken voor een soort Birkenstock met ingebouwde schoenlepel. De conclusie was duidelijk: Ruud Gullit bukt voor niemand. Ruud Gullit bukt alleen voor geld.