Deserteur
Mark Koevermans was een proftennisser die in mei 1991 zijn hoogste plaats op de wereldranglijst behaalde (nummer 37) en tussen 1990 en 1993 vijf toernooien won, waarvan drie in het herendubbel met Paul Haarhuis, een onbetwiste mondiale topper in dit selectieve genre. Ondanks deze relatief bescheiden palmares (zeg ik met alle verschuldigde respect) staat zijn naam met vette letters bijgeschreven in de annalen van de Nederlandse sportgeschiedenis met een historische prestatie waaraan zelfs een speciale aflevering van Andere Tijden Sport is gewijd. Om uw geheugen op te frissen even een korte samenvatting. In het weekend van 26 tot en met 28 maart 1993 wordt het Spaanse Davis Cup-team in Barcelona verslagen door Nederland, waarvan Mark Koevermans in de eerste ronde een vernederend pak slaag krijgt van Carlos Costa, de latere manager van Rafael Nadal (5-7, 6-3, 6-1, 6-1). Twee dagen later herpakt de sympathieke Rotterdammer zichzelf en verrast hij vriend en vijand met een sensationele winstpartij op Serge Bruguera die als nummer vier van de wereld de grote favoriet is om zijn land de zege te bezorgen. Sterker nog: in zijn kleedkamer staat de champagne al klaar. Na een bloedstollende vijfsetter gaat Oranje door naar de kwartfinale en ineens weet de hele wereld wie Mark Koevermans is. (Overigens is de unieke ontknoping niet live op tv te zien bij gebrek aan zendtijd . De kijkers moeten het doen met schakelingen naar Barcelona waar Heinze Bakker de stand bijhoudt. Mart Smeets sluit het programma af met de woorden: ‘Als u wilt weten hoe het afloopt, om half twaalf is er een extra uitzending’.) Ik bedoel maar: wat een WK is voor het voetbal, is de Davis Cup voor het tennis, de hoogmis van de sport op het altaar van de wereld. Dat wil je niet missen, daar moet je staan als je kans wilt maken op eeuwige roem. Diego Armando Maradona scoorde op het WK-Mexico in 1986 tegen Engeland met de Hand van God. Als hij dat had gedaan in een competitiewedstrijd van Independiente Rivadavia tegen Defensores Belgrano, om maar eens twee van mijn favoriete Argentijnse clubteams te noemen, dan had niemand er ooit een haan naar gekraaid. Dankzij de unieke status van het WK kreeg zijn goal de terechte eeuwigheidswaarde waardoor we het er nu nóg over hebben. En daarom moet je als sporter heel goed nadenken, en heel zeker van je zaak zijn, voordat je er vrijwillig van afziet om op zo’n podium aanwezig te zijn. Tallon Griekspoor heeft er naar eigen zeggen goed over nagedacht, en hij is kennelijk bovendien heel zeker van zijn zaak, want hij is niet beschikbaar voor de Davis Cup-wedstrijd tegen Argentinië, volgende maand in Groningen. De nummer 32 van de wereld wil zich beter kunnen voorbereiden op het nieuwe seizoen en kiest daarom voor zichzelf en voor zijn eigen carrière. Het was een moeilijke beslissing, zegt hij zelf, en dat zou ik ook zeggen als ik hem was, maar in feite kan het natuurlijk van geen kant. Hoe je het ook bekijkt: het is en blijft toch desertie. Je laat je land in de steek en dat doe je niet. Nooit meer oproepen dus, deze loser. En intussen alle hoop er op vestigen dat zijn vervanger, de 25-jarige sympatieke Haarlemmer Jesper de Jong als nummer 83 van de wereld een Mark Koevermansje doet met een sensationele vijfsetter in de beslissende wedstrijd. Zelfs de Hand van God zal Argentinië deze keer niet helpen.
Copyright Peter Bonder.