Gerechtigheid
Donderdag 24 juli 2002 zal de geschiedenis ingaan als de dag waarop een van de grootste schandalen in de annalen van de wielersport gestalte krijgt. Ik neem u mee naar Camping la Guyonnière in St. Julien-des-Landes, een overwegend Brabantse vakantie-enclave in het hart van de Franse Vendée. Aan de stamtafel van de Auberge, een nogal rooskleurige benaming voor een nog net niet vervallen boerenschuur die in het eufemistische verkoopbargoens van een makelaarskantoor met misplaatst enthousiasme als ‘een uitdagende lokatie voor pure liefhebbers van authentieke nostalgie’ zou worden omschreven, verzamelen zich Nederlandse wielerfans voor de rechtstreekse uitzending van de zestiende etappe in de Tour de France. De rit voert de renners via de Galibier, de Télégraphe en de Madeleine, drie klassieke Alpentoppen van de afschrikwekkende buitencategorie, over een lengte van 19,5 kilometer lang met een gemiddelde stijging van ruim zeven procent naar de finish in het ski-oord La Plagne. Na een ongekend spannende afvalrace komt Michael Boogerd als eerste over de streep waarna de Rabobank-renner breed lachend zijn kruisje kust, in de wetenschap dat hij – zes jaar na zijn succes in Aix les Bains – zojuist zijn tweede Touretappe heeft gewonnen. In de Auberge klinkt luid gejuich en het ontbreekt er nog maar aan dat het Wilhelmus wordt ingezet. Na dit grootste succes in zijn carrière wordt de Haagse cyclist tijdens het jaarlijkse wielergala eind 2007 benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau en bij zijn afscheid ontvangt hij de sportpenning van de gemeente Den Haag. Niet veel later krijgen alle stamgasten van de camping in de Vendée, inmiddels neo-nostalgisch veryupt tot Village de la Guyonnière, net zo’n geweldige kater als de rest van alle volgers wanneer blijkt dat de Raboploeg in het algemeen en Michael Boogerd in het bijzonder zich tot aan de nek toe vol doping hebben geslikt, gesnoven en gespoten om hun prestaties te leveren. Het weerhoudt de wielerwereld er niet van om de grootste apotheker ‘gewoon’ een podium te geven als analist en commentator, onder andere bij de NOS voor de Tour de France en de Avondetappe. En het wordt helemaal ongeloofwaardig, om niet te zeggen bijzonder ongemakkelijk, als De Volkskrant op 24 juli van dit jaar maar liefst drie hele pagina’s inruimt voor een teruglik op die historische etappe naar La Plagne door niemand minder dan, jawel, Michael Boogerd, met een uitgebreide terugblik, niet alleen op de rit maar ook op zijn onverantwoordelijke dopinggebruik (epo, cortisonen, bloedtransfusies). Alsof je Frank Masmeijer met droge ogen hoort beweren dat de Holidayshow eigenlijk altijd al een hoogtepunt in de geschiedenis van de NCRV is geweest, en trouwens, die cocaïne was voor eigen gebruik, dus waar hebben we het over? Maar gelukkig, gerechtigheid bestaat nog, ook in het peloton: de bezoedelde erfenis van La Plagne is uiteindelijk na bijna een kwart eeuw toch nog goed terecht gekomen bij Thijmen Arensman, een sympathieke kakker met een originele hockey-r als heerlijke variant op die platte Haagse tongval van een geboren bedrieger. Het heeft lang genoeg geduurd, het spel is uit. En lever dat lintje nou eindelijk eens in. Bij een slechte film zou nu een manke schurfthond vals jankend het beeld uitlopen.
Copyright Peter Bonder.