Halli Galli
Top die kop in De Volkskrant van 16 september: ‘Arjan Veurink wil dat Oranjevrouwen minder snel verliezen’. Arjan Veurink is de nieuwe bondscoach van onze voetbalvrouwen. Hij vindt het kennelijk geen probleem dat zijn team verliest, maar dan wel het liefst zo laat mogelijk. Dus niet meteen in de eerste helft tegen een kansloze achterstand aankijken, of vlak na rust de vierde tegentreffer incasseren, maar desnoods in de laatste minuut, als het maar minder snel gebeurt. Nu heb ik Arjan Veurink ooit, vrij lang geleden, geïnterviewd voor een magazine van FC Twente toen hij daar aan het begin van zijn carrière stond en ik had het toen al door: hier staat een veelbelovende voetbaltrainer die ooit de buitenwereld zal verbazen met de opzienbarende mededeling dat hij zijn team minder snel wil laten verliezen. Of, en dat kan natuurlijk ook, was ik zelf mijn tijd ver vooruit? Uiteindelijk moet de conclusie luiden dat ook hier, zoals zo vaak, de waarheid in het midden ligt. Wat hij bedoelt is dat onze voetbalsters beter moeten leren verdedigen om weer aan te kunnen sluiten bij de wereldtop: ‘Het moet moeilijker worden om ons te verslaan’. Dat hij daarmee de spijker op zijn kop slaat ondervond ik zelf toen ik vorige week vrijdag leiding mocht geven aan de spelletjesmidddag in het klasje van mijn vierjarige kleindochter. Zo klein als ze zijn, het ging om winst en verlies en dan is alles geoorloofd, daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen. No time for losers, we are the champions. Eerst even iets over de opzet van zo’n middag: het is de bedoeling dat één volwassene (vader, moeder, opa of oma) vier kinderen bezighoudt, in mijn geval drie meisjes en één jongen. Nu had mijn kleindochter de doos met de Halli Galli meegenomen, genaamd het spel met de bel, wat voor die leeftijd nogal ingewikkeld is, met als gevolg dat de deelnemende jongen al vrij snel behoorlijk glazig voor zich uit zat te kijken en het kansloze van zijn missie gauw door had. Zijn ogen dwaalden af naar de puzzelhoek en ik verloste hem misschien iets te enthousiast uit zijn lijden waarna een van de drie meisjes uit solidariteit met hem mee ging doen. Zo, dat waren er alvast twee minder, dat schoot lekker op, still one to go. Parijs was nog ver, om maar eens een sportklassieker te hanteren, en de Halli Galli wacht op niemand. Maar ik moet zeggen: het meisje dat met mijn kleindochter overbleef hield zich kranig staande en met nog vijf minuten te gaan leek het uit te draaien op een hectische slotfase waarin het alle kanten op kon. Ik fluisterde mijn kleindochter in om net als Femke Bol het hele spel nog eens goed te visualiseren en niet van haar strategie af te wijken, maar in een eindsprint recht op het doel af te gaan. Het resultaat laat zich raden en bij wijze van cooling down lieten we alle spanning van ons afglijden in de troostfinale van de egeltjesrondo (zie de foto hieronder, de middelste met de blauwe bril is van mij). De tactiek van het minder snel verliezen had gewerkt. Arjen Veurink had niet kunnen bevroeden dat hij zo al snel al gelijk zou krijgen. Sarina Wiegman, gefeliciteerd met je prijs, dik verdiend, maar let op Team NL bij het WK van 2027. Het gaat niet om het spel met de bal. Het gaat om het spel met de bel.
Copyright Peter Bonder.