Zwanenzang
Het is altijd weer een interessant genoegen om de Top 30 van de Nationale Politieke Index in mijn mailbox te krijgen. Dit jaarlijkse overzicht van HP/De Tijd biedt een gedetailleerde weergave van de actitviteiten die de leden van de Tweede Kamer ontplooien op de terreinen van hun drie kerntaken: wetgever, controleur van de regering en volksvertegenwoordiger. Daarbij gaat het alleen om het parlementaire handwerk en telt het niet mee of iemand vaak bij een talkshow aanschuift, een beetje bijdehand doet op de sociale media of razend populair is bij zijn of haar achterban. De totale score komt stand aan de hand van 27 indicatoren die voor alle kamerleden, ongeacht hun politieke kleur, qua individuele beoordeling gelijk zijn, op basis van de officiële verslaglegging. Al met al komen daaruit de dertig ‘beste’ kamerleden te voorschijn waarbij dit jaar de verdeling per partij als volgt is: CDA, NSC en GroenLinks/PvdA leveren elk vier namen, D66, ChristenUnie, SGP en SP zijn ieder goed voor drie, BBB en VVD (kijk aan, de twee overgebleven regeringspartijen) hebben er twee, JA21 en PvdD sluiten de rij met allebei één. En nu wilt u natuurlijk weten, als u dat nog niet gehoord, gezien of gelezen had, wie er op het erepodium staan. Nummer drie is André Flach van de SGP, vorig jaar tweede. Een quote uit het juryrapport: ‘Met zijn sobere maar doeltreffende stijl realiseert hij oplossingen waar beleid en praktijk harmonieus samenvloeien’. Nummer twee is Pieter Grinvis van de ChristenUnie, vorig jaar nummer één, maar vergis u niet: ‘Zijn uitzonderlijke hoge scores in petities, commissiewerk en wetgevingsdebatten weerspiegelen zijn gedrevenheid en invloed’. Nieuw op nummer één is zijn partijgenoot Don Ceder die deze positie onder andere hiermee waarmaakt: ‘Als jurist paart hij scherpzinnigheid aan onvermoeibare inzet. Zijn initiatiefwet voor rouwverlof onderstreept zijn maatschappelijke betrokkenheid’. Zelf ziet hij overigens ook wel dat hij opvalt: ‘De voorzitter zucht inmiddels geregeld als ik weer eens naar de interruptiemicrofoon loop’. Nu kun je van christelijke politici veel zeggen, vooral over hun bijbelvaste standpunten in geloofsgerelateerde kwesties, maar qua menselijke rechtvaardigheid hebben ze het hart op de goede plaats. Zo is het aan een motie van Don Ceder te danken dat er eindelijk een einde komt aan het gruwelijke incassostelstel waarvan hij als sociale advocaat dagelijks de ellendige gevolgen zag.
Bij de VVD hoef je met zulke ideeën niet aan te komen. Al het geld moet naar de hardwerkende Nederlander, armoe is voor de dommen en een vette incasso heet ‘eigen schuld dikke bult’. Wie niet in de Top 30 meedoet, en binnenkort zelfs helemaal buitenspel staat, is Dilan Yesilgöz. De chique krijspatrijs van de VVD had andere dingen aan heur luxe leeghoofd toen ze voor RTL Tonight in gesprek ging met Floor Bremer die door de stamtafel van Vandaag Inside natuurlijk weer als ‘het zure vrouwtje’ werd weggezet. Nee, over haar conflict met Douwe Bob kon madame helaas niets zeggen, dat was nu eenmaal met hem afgesproken. Oh, dus zo doe je dat. Eerst twitter je zonder aanleiding dat iemand een jodenhater is. Vervolgens wordt degene die je ten onrechte beschuldigde dankzij jouw haattweet met de dood bedreigd en het land uit getreiterd. Daarna beledig je hem tot op het bot door uiterst comfortabel in de slachtofferrol te kruipen met de pathetische uitroep ‘Ik weet wat het is om bedreigd te worden’. Kwaadaardige quatsch, waarna je een filmpje van zeven minuten opneemt waarin je veel praat maar niets zegt. En eindelijk, als de tegenpartij dreigt met een kort geding, kom je met een laffe vangrailverklaring dat je het bij deze vluchtstrookverschoning graag wilt laten. En dus kun je er helaas niets meer over zeggen, want afspraak is afspraak bla bla bla. Het was tekenend voor de blinde paniek in haar holle ogen waarmee ze GroenLinks/PvdA van ‘Ach kom, meneer Timmermans’ uitsloot. Daarbij zag ze helaas over het hoofd dat er voor haar niets meer uit te sluiten vált omdat Vincent Karremans zich met Rotterdamse bravoure door de ballotage van Johan Derksen blufte en het allang van haar overgenomen heeft [1] – ze weet het alleen zelf nog niet. Je zou bijna medelijden met haar krijgen: daar zat niet de kakelende kwaakkip die uit de hoogte iedereen en z’n moeder de les las, daar zat een zielig vogeltje, precies de dooie mus die ze haar kiezers altijd probeerde aan te smeren. Dit was de valse zwanenzang van een schorre kanarie. Het requiem voor een intellectueel lichtgewicht met de diepgang van een krultang, de souplesse van een strijkplank en de knuffelfactor van een staalborstel.
Copyright Peter Bonder.