Circus Pipo
Hooggeëerd publiek, van harte welkom bij Circus Pipo. Dikke Deur Dick en zijn weiger-ezel ‘Nononono’ van Weel hebben hier hun tenten opgeslagen om uw aandacht te vragen voor de zieke kinderen in Gaza. Hun situatie was zorgelijk, schrijnend dan wel kritiek, maar kennelijk niet zorgelijk, schrijnend dan wel kritiek genoeg om ze naar Nederland te halen voor de medische verzorging die hen het leven kon redden. Politici verzonnen de walgelijkste smoezen om het aan ons uit te leggen. Dilan Yesilgöz van de VVD, bewust kinderloos: ‘Als je zo ziek bent, en zo klein, dan moet je niet zo’n eind hoeven te reizen voor medische hulp. Dat kun je die kinderen niet aandoen’. Nee, mevrouw de kinderpsycholoog, dan blijf je liever in dat kapotgeschoten ziekenhuis liggen tot de dood zo genadig is om je te komen halen en je uit je lijden te verlossen. Dan hoef je, zo ziek en zo klein als je bent, niet meer zo’n eind te reizen voor medische hulp. Dan ben je voorgoed bevrijd van die ongemakkelijke discussie met het Circus Pipo over jouw kansloze lot in de handen van racistische kamerleden met angstige nareis-visioenen. En dan kan de kinderpsycholoog van de VVD weer vrolijk verder met haar electorale trapezeshow ter meerdere eer en glorie van de hardwerkende Nederlander en zijn onvervreemdbare recht op de onaantastbare hypotheekrente-aftrek. Kwestie van prioriteiten, nietwaar? Maar ziedaar, weiger-ezel ‘Nononono’ van Weel – partijgenoot van de kinderpsycholoog – had na een hemeltergend optreden in de piste van Pauw & De Wit over de plek gestreken waar bij niet-VVD’ers het hart zit en zowaar besloten dat ‘enkele kinderen die complexe hoog-specialistische medische zorg’ nodig hebben en in direct levensgevaar verkeren naar Nederland mogen komen. Let wel: enkele, niet allemaal tegelijk en eigen volk eerst (‘Er zal ook rekening worden gehouden met de beschikbare zorgcapaciteit voor Nederlandse kinderen’) maar vooruit: laat de Palestijntjes tot ons komen. En die blijde boodschap galmde vanuit Den Haag door tot in het pieuze psalmenpaleis van de SGP (Staatkundig Gereformeerde Partij) waar als volgt werd gereageerd: ‘De beelden van zieke kinderen in Gaza laten niemand onberoerd. Voor de SGP is altijd het doel geweest om zo veel mogelijk van hen zo goed mogelijk te helpen. Iedereen is het erover eens dat dit het beste in omliggende landen kan. Nu blijkt dat het voor een beperkt aantal kinderen niet mogelijk is om dit in de regio te doen, steunt de SGP het kabinet om te bezien of enkele ernstig zieke kinderen medische hulp in Nederland kunnen krijgen’. Hallelujah, de Heere zij geloofd en geprezen, er is ons een wonder geschied. Al die tijd was de SGP mordicus tegen de barmhartige opvang van zieke kinderen en steunde men met slaafse devotie het onsamaritaanse beleid van de regering, nu ineens was daar de onderdanige berusting in het onvermijdelijke. Veel mensen danken hun goede geweten aan hun slechte geheugen. Voor de goede verstaander: dat is een citaat van Godfried Bomans, maar ja, die was dan ook katholiek, dus die kon het weten. Kijk intussen niet vreemd op als u binnenkort in De Telegraaf een foto ziet met SGP-voorman Chris Stoffer aan het ziekbed van een Gazaans patiëntje. U herkent hem aan zijn lange oren en de pluim aan zijn staart.
Copyright Peter Bonder.