Château Misère
Het zal u waarschijnlijk verbazen, en misschien zelfs wel verwonderen, maar het leven van een BN’er gaat niet altijd over rozen. Van buiten lijkt het vaak één grote parade van voorspoed, meewind en welvaart, zowel in mentale als in materiële zin, maar niet zelden is het de schamele schittering van de schone schijn die de bittere waarheid overschaduwt. Soms is de thuissituatie kennelijk zelfs zo nijpend dat sommigen zich genoodzaakt zien de bekommernis om het misfortuin van hun eigen moeder in de publicitaire en commerciële exploitatie van hun nering te betrekken. Zo moesten we onlangs vernemen dat volkszanger Frans Bauer van wie de platenverkoop en de bijbehorende merchandising qua omzet schijnen tegen te vallen, veel verdriet heeft om het beklagenswaardige bestaan van zijn moeder die tegenwoordig in een verzorgingstehuis woont. Dat is voor normale huis-, tuin- en keukenstervelingen al geen feest, maar helemaal een hel op aarde voor degenen die zoals de Bauertjes in een woonwagenkamp zijn grootgebracht, de zogenaamde kampers. Dit is wat hij zei over haar ervaring: ‘Ze ging voor de eerste keer naar een stenen woning. Dat zijn hele grote stappen voor een kamper. Die doen zeer’. Nu is Frans Bauer niet de enige BN’er met een oorsprong als kamper. Tot hen behoren ook bijvoorbeeld ex-voetballer Rafael van der Vaart en Frans Duits, een zanger van het Nederlandstalige levenslied van wie ik aanvankelijk in mijn naïeve argeloosheid het vermoeden had dat hij bij wijze van gimmick de titel van een woordenboek als artiestennaam had aangenomen. Beiden delen overigens, net als hun soortgenoot Frans Bauer, dezelfde karakteristieke kenmerken van het leven in een woonwagenkamp, zoals een zekere neiging tot overgewicht en een bepaalde vorm van versimpeling hetgeen bij de ex-voetballer en analist van Studio Voetbal leidde tot de ontboezeming aan de tafel van Vandaag Inside dat hij niet gestemd had en wel hierom: ‘Ze lullen allemaal maar raak. Volgens mij worden we in de maling genomen’. Enfin, om nog even terug te komen op de moeder van Frans Bauer en haar gruwelijke noodlot in een Brabants voorportaal van het crematorium: haar zoon deelde deze emotie zichtbaar aangedaan met ons in het RTL-programma Casa di Beau waarvoor hij logeerde in een decadente Spaanse villa met een huurprijs van 22.500,- euro per week. Of dat ook de som is die de Meilandjes voor de logies in hun Franse onderkomen moeten ophoesten: geen idee. Wat ik wel weet is dat er binnenkort de hemel zij dank een einde komt aan de ernstigste natuurramp in de geschiedenis van Nederland sinds de Zeeuwse watersnood van 1953, na een achtdelige serie van achttien jaar reality-tv vol verzonnen ellende, geacteerd wangedrag en stuitende domheid in Château Misère. Malafide malaisemarketing in optima forma. En tegelijk met dit goede nieuws kwam het verheugende bericht dat Roy Donders, het als ‘designer’ vacuüm verpakte worstenbroodje uit Tilburg, gaat emigreren als Rob Jetten minister-president wordt. Dit comfortabele vooruitzicht lijkt me voor de formateurs een gratis uitdaging om er een beetje vaart achter te zetten en dat kabinet er snel doorheen te jassen, met als goedmaakbonus richting de geplaagde samenleving een ruimhartige aanmoedigingspremie voor andere irritante BN’ers (Frits Barend, Wout Weghorst, Bram Moszkowics, Alexander Klöpping, Harry Vermeegen) om gebruik te maken van een speciale Roy Donder(s) Op-regeling.
Copyright Peter Bonder.