Jeugdzorg
De laatste roman van de onlangs overleden schrijfster Yvonne Keuls was Gemmetje Victoria uit 2021, een van haar bijna honderd publicaties (boeken, toneelstukken, hoorspelen) die vaak gingen over personages aan de zelfkant van de maatschappij en hun beroerde ervaringen met de jeugdzorg. Ook dit werk was weer een aanklacht tegen deze organisatie die in Nederland bijna meer slachtoffers maakt dan gedupeerden helpt. Even ter herinnering: de man die in 2022 de negenjarige Gino uit Heerlen ontvoerde, verkrachtte en vermoordde was al jaren in beeld bij veertien verschillende instanties die volgens een onderzoek van het Toezicht Sociaal Domein ‘vooral de focus hadden op de eigen taken en de beschikbare informatie onderling niet goed uitwisselden’. Bij ons thuis heet dat: langs elkaar heen werken, zie ook: zitten te slapen. Ander voorbeeld: de pleegzorgbegeleider van het elfjarige meisje dat in Vlaardingen dermate is mishandeld dat ze nooit meer normaal zal kunnen functioneren, zat gezellig aan het bier met de bewuste sadisten en beschreef hun huis in zijn rapport als een ‘liefdevolle plek’. En nu lezen we weer in De Volkskrant van 19 november dat twee uit huis geplaatste kinderen, een meisje van negen en een jongen van tien, op een boerderij in het noorden van het land drie jaar lang ernstig zijn mishandeld en verwaarloosd door hun verzorger en haar partner. Zo zouden ze hen stelselmatig hebben geslagen en toegelaten dat ze door een hond werden gebeten. Ook kregen ze ‘klappen met de vuist of vlakke hand’ en werden ze geregeld aan hun oren getrokken, waarna ze tegen de wet op de kinderarbeid aan het werk werden gezet in het huishouden en op de boerderij. Dat kwam neer op het opruimen van dode dieren en het uitmesten van hokken en als ze daarmee niet op tijd klaar waren kregen ze geen eten. Dat is allemaal al treurig en kwalijk genoeg, maar wat het allemaal nog veel erger maakt: ook deze kinderen stonden – net als het meisje in Vlaardingen - onder voogdij van de William Schrikker Stichting, die in een verklaring schrijft ‘geschokt en intens verdrietig’ te zijn dat ‘de kinderen hebben getuigd van mishandelingen die hen nooit hadden mogen overkomen’. Het zijn wéér dezelfde obligate krokodillentranen van deze faalinspectie die wordt bestuurd door VVD-buschauffeur annex brokkenpiloot Fred Teeven. (Ook de bierdrinker van Vlaardingen was en is hier nog steeds werkzaam.) En misschien moeten we ook eens met een kritisch oog kijken naar de politiek in het algemeen en de rol van de VVD in het bijzonder. Volgens een onafhankelijke adviescommissie onder leiding van ex-minister Tamara van Ark krijgen gemeenten onvoldoende geld om genoeg hulp te kunnen bieden aan gezinnen en kwetsbare kinderen. Het kabinet heeft al een paar keer laten weten dit advies heel serieus te nemen, maar komt niet met een concreet voorstel, laat staan met geld. Integendeel, de toenmalige VVD-staatssecretaris voor de portefeuille jeugdzorg Vincent Karremans schreef in een reactie ‘dat tegenslagen nu eenmaal bij het leven horen’ en dat we moeten ‘ophouden met stickertjes plakken op elk kind dat iets ander gedrag vertoont’. Dat is dus dezelfde man die nu als uiterst zelfverzekerde, überstoere en totaal niet arrogante VVD-minister van economische zaken zijn Chinese handelspartners denkt te kunnen piepelen met bijdehante briljantjes dat ‘tegenslagen nu eenmaal bij het leven horen’. De VVD en de afbraak van Nederland: je kunt er een boek over schrijven. Wat ontzettend jammer dat Yvonne Keuls dat namens ons niet meer kan.
******
Uit de overlijdensadvertentie van haar uitgever Ambo|Anthos: ‘Ik hoop dat de lezer zichzelf zal kunnen herkennen in ieder kind, dat hij kan zeggen: ‘dat ben ik’, of: ‘dat had ik kunnen zijn als mijn omstandigheden ook zo waren’. Pas dan zal ik kunnen bereiken wat ik beoog: aandacht, liefde en zorg voor alle kinderen die zich in onze maatschappij verloren voelen’. (Uit Jan Rap en z’n maat.)
Copyright Peter Bonder.