Kleine superpower
Die hele poppenkast van dat Songfestival kan me gestolen worden, maar Dilan Yesilgöz van de VVD zou de NPO en het land een dienst kunnen bewijzen door ervoor te pleiten om toch mee te doen, en dan met Douwe Bob om de Benjamin Netanyahu Peace Prize. Geen rechtse rancune tegen onafhankelijke programmamakers, maar een groots gebaar van nationale verzoening. Gelukkig zijn er nog lichtpuntjes in de duisternis, eilandjes in de tsunami en schotsen in de ijszee waaraan we ons vast kunnen klampen in onze zoektocht naar diepgang, beleving en ontroering. De absolute NPO-top in kwaliteit, urgentie en innovatie is toch wel Eva Crutzen, de actrice, zangeres en cabaretière die momenteel furore maakt met het tweede seizoen van de baanbrekende tv-serie Bodem waarvoor ze al een Gouden Kalf won en genomineerd werd voor de Nipkowschijf. Bodem vertelt het unieke levensverhaal van eind-dertiger Cat, die de dood van haar broer probeert te verwerken met een rouwproces in de vorm van drank, drugs en one-night-stands. Ook de tweede jaargang is in zijn vorm nog steeds volstrekt uniek en trekt de kijker vanaf minuut één het krankzinnige creatieve universum van de maakster binnen. Daarin wordt hardop lachen in razend tempo afgewisseld met ontroerd snikken, en net als je even denkt naar een ‘gewone’ Nederlandse romcom te kijken, gebeurt er weer iets totaal absurds. Dan verandert een normaal gesprek in een uitbundige dansscène in een kerk, of eindigt een kabbelende conversatie in het uitsmeren van een drol over de muur. Hoe komt een NPO-product van een 38-jarige debutante tot zulke on-Hollandse climaxen in een stroboscopische frequentie van bonte fantasieën, opwindende beelden en hallucinante taferelen? Daar heeft de bedenkster een even opmerkelijke als eenvoudige verklaring voor, of eigenlijk twee: ‘Ik heb nooit een tekort aan ideeën’ en ‘Mijn kleine superpower is dat ik opinies van anderen kan uitzetten’. Als uitkomst van die eigenschappen noemt ze een van de grappigste scènes van het tweede seizoen. Er bungelt een doodskist boven het IJ aan de Sumatrakade. De weduwe van de overledene had zich de begrafenis van haar geliefde vermoedelijk anders voorgesteld toen ze de uitvaartondernemer, een creatie van Cat zelf, de opdracht gaf de kist op het bovendek van een schip te plaatsen. De rest was toeval. Het oorspronkelijke idee was de doodskist van de kant op een boot te tillen. ‘Dat heb ik een keer in het echt zien gebeuren. In mijn beleving ging dat toen helemaal mis. Het leek me een geweldige scène, zo’n kist tussen wal en schip. We dachten de perfecte boot te hebben gevonden, maar de brug naar de kade was veel te breed en stevig. Toen dacht ik: wat zou er gebeuren als die kist met een hijskraan aan boord moet worden gebracht? Het moest allemaal last minute. Toen die kraan was geregeld, hebben we echt even staan juichen’. Beste lezers, ik heb één aflevering van Bodem nu twee keer bekeken en ik kon er geen touw aan vastknopen, laat staan er ook maar een seconde om lachen. Natuurlijk, dat kán aan mij liggen. Toch heb ik nog wel een verzoek aan Cat c.q. Eva. Kan ze alsjeblieft nog één keer die scène met die uitgesmeerde drol doen? Mijn kleindochter van twee heeft nooit een tekort aan ideeën, die kan er geen genoeg van krijgen. Haar twee jaar oudere zusje daarentegen kan opinies van anderen uitzetten en vindt het maar niks: ‘Dat met die drol is zó kinderachtig, Opa!’
Copyright Peter Bonder.