Paus Ferdinand

2 december 2025

Sommige redacties van talkshows hebben een merkwaardige voorliefde voor tafelgasten van een dubieus niveau. Zo zagen we tot voor kort bij Pauw & De Wit met een frequentie die meer dan goed voor onze bloeddruk was Fleur Agema en Halbe Zijlstra regelmatig aanschuiven, twee politici op wie werkelijk niemand zat te wachten. Niet alleen hadden ze niets zinnigs te melden, wat gelet op hun bedenkelijke staat van dienst geen daverende verrassing kan zijn geweest, maar ze zaten er ook bij met een vanzelfsprekende air alsof ze zojuist met voorspelbaar succes de stelling van Pythagoras aan Archimedes hadden uitgelegd. Sinds enige tijd is hun plaats ingenomen door een andere wijsneus die zijn twee voorgangers met opportunistische ijdelheid, feitenvrije vergezichten en rooms-katholieke kletskoek in zijn eentje met gemak overklast. Bedoeld wordt hier, natuurlijk, niemand minder dan de enige echte Ferdinand Grapperhaus, in het formeel-joviale amicejargon van de Zuid-As ook wel Ferd geheten. Deze politicus van CDA-huize was minister van justitie in het godzijdank laatste kabinet van Mark Rutte waarvan we hem vooral zullen herinneren als de bewindspersoon die het coronabeleid dat hij zelf geacht werd te handhaven in hoogst eigen persoon herhaaldelijk overtrad. Dat weerhoudt hem er overigens niet van om ook na zijn rampzalig verlopen BOA-stage alles en iedereen de maat te nemen op een manier die we tot nu toe uitsluitend bij Louis van Gaal gewend waren. Bovendien heeft meneer ook zo zijn eigen primadonnaprivileges, aldus gedraagt hij zich althans: vorige week kwam hij een keer te laat opdagen, liep tijdens de uitzending dwars door het beeld naar de stoel die kennelijk voor hem klaar stond en ging zitten alsof er niets aan de hand was. Niets ten nadele van Tim de Wit, de presentator van dienst die het mijns bedunkens prima doet, maar dit was bij Jeroen Pauw niet straffeloos gepasseerd. Dit wie-doet-mij-wat-gedrag tekent overigens ook de mateloze arrogantie van een miserabele justitieminister die dankzij zijn vrindjes van vroeger comfortabel terug kon vallen op een zachte landing in de old-boys-ballenbak van Elsevier, Rotary en Erasmus wat dan weer leidt tot het in die kringen wel vaker voorkomende misverstand dat men behalve ‘wat te zeggen’ ook ‘iets te melden’ heeft.

Zo begon de deftige laatkomer zich onmiddellijk te bemoeien met de discussie die gaande was over de spreidingswet waarvan SP-leider Jimmy Dijk vond dat ook rijke gemeentes als Wassenaar zich daaraan niet langer meer konden onttrekken. Oei! Dat kwam hem op een stevige reprimande te staan van Ome Ferd die het voor zijn gefortuneerde samaritaanse soortgenoten opnam: Wassenaar deed wel degelijk mee met de opvang van asielzoekers. Ik heb het even voor u nagekeken, en inderdaad: in de eerste helft van dit jaar bood dit rietendakenreservaat, nummer vijf op de lijst van gemeenten met de meeste miljonairs, onderdak aan maar liefst tweeëntwintig (22!) statushouders, één (1!) meer dan vorig jaar. Het valt dus nog wel mee met die Wassenaarse barmhartigheid, net zoals het op z’n zachtst gezegd behelpen is met de solidariteit onder de Nederlandse gemeenten in het kader van de spreidingswet. Niettemin siste Ferdinand Grapperhaus ‘Daar moet u mee ophouden!’ tegen Jimmy Dijk van de SP die hij beschuldigde van stigmatisering. Nee, daar moet Jimmy Dijk van de SP niet mee stoppen, daar moet Jimmy Dijk van de SP vooral mee doorgaan. Het is al schandalig genoeg dat ondernemers die van de asielopvang hun verdienmodel maken burgers intimideren en tegenstanders als ratten afbeelden zoals in Middelburg gebeurde. Dat de burgemeester van Venlo beveiligd moet worden omdat Geert Wilders en Marjolein Faber hem onterecht beschuldigen van onvoldoende veiligheidsgaranties rond een beoogde AZC-locatie. Dat steeds meer gemeenten, wethouders en raadsleden zich verraden voelen door een kabinet dat hen lafhartig in de steek laat door te roepen dat er door de spreidingswet juist meer asielzoekers naar ons land komen - wat pertinent onwaar is - maar wel het gore lef heeft om drie Afghaanse vrouwen met veel machtsvertoon naar hun geboorteland terug te sturen. Dat is ver voorbij elke vorm van verachtelijke symboolpolitiek, dat zijn verkapte doodvonnissen. Zelfs een waardeloze ex-justitieminister als Paus Ferdinand de Eerste zou dat moeten weten, maar die hoor je daar niet over. Die maakt zich volgens zijn elastieken paapse principes liever druk over de bekrompen belangetjes van zijn Wassenaarse netwerkmaatjes.