Top 3
Het is bijna weer zover, dan staat dat verschrikkelijke Bohemian Rhapsody van Queen voor het zoveelste jaar op de eerste plaats van de Top 2000. Dat nummer staat mij gelijk aan ‘We wish you a herrie Christmas’. Ik ben qua muziek meer van de kop-romp-staart-formule: eerst een degelijke inleiding, dan een pittige kern en tot slot een samenvattende afronding. Die voorkeur ziet u ook terug in mijn persoonlijke Top 3 (zie onder). Van dat alles niets bij Bohemian Rhapsody, een lied waarvan alleen de slotregels me uitstekend bevallen. Nothing really matters, nothing really matters to me: het klinkt me als muziek in de oren. Nee, het is aan mij niet besteed. Geef mij maar ouderwetse recht-toe-recht-aan-meedeiners die je nooit gaan vervelen en waarin je altijd terug vindt wat goede muziek moet zijn: liefde, troost, plezier, in die volgorde. Ga met mij mee langs drie monumentale hoogtepunten uit de moderne popmuziek, mijn persoonlijke Top 3.
Op 3: You Got It, Roy Orbison.
Roy Orbison kennen we natuurlijk allemaal van de klassieker Pretty Woman uit 1964. Daarvoor en daarna scoorde hij talloze hits met die stem waarin we de echo horen van al het persoonlijk leed dat hem overkwam: zijn vrouw Claudette kwam in 1966 om het leven bij een motorongeluk, twee van zijn drie zoons vonden twee jaar later de dood bij een brand in zijn huis en hij onderging een zware hartoperatie met drie bypasses. In 1988 overleed hij op 52-jarige leeftijd aan een hartstilstand bij een bezoek aan zijn moeder. You Got It werd postuum een wereldhit. De enige keer dat hij het live gezongen had was drie weken voor zijn dood in het Sportpaleis van Antwerpen. Van de talloze nummers die hij zelf gezongen en voor anderen geschreven heeft kan met gemak een top 25 worden samengesteld. Gelukkig hebben we de beelden nog.
Op 2: You Don’t Have To Say You Love Me, Dusty Springfield.
Dusty Springfield (1939-1999) stond bekend als The Queen of White Soul. In 1965 deed ze namens Engeland mee aan het festival van San Remo, waar ze haar Italiaanse collega Pino Donaggio hoorde met zijn nummer Io Che Non Vivo Senza Te. Ze was hiervan zo onder de indruk dat ze hiervoor een Engelse vertaling zocht. Deze werd gevonden in You Don’t Have To Say You Love Me, maar toen ze het nummer in de studio had opgenomen was ze niet blij met de akoestiek. Ze verhuisde met alle apparatuur naar een trappenhuis waar ze pas na 47 takes tevreden was met het resultaat. Er zijn live opnames beschikbaar, maar de akoestiek daarvan wil ik u niet aandoen. Daarom hier de videoclip – alsof ze in een trappenhuis staat te zingen.
Op 1: Take It To The Limit, The Eagles
In 1977 beleefde ik mijn eerste grote rockconcert in Ahoy waar The Eagles optraden. De recensie van The Rolling Stone, het Amerikaanse popblad dat de band op zijn Europese tournee volgde, heb ik bewaard. De volgende passage spreekt boekdelen: ‘After Lyin’ Eyes bassist Rany Meisner comes into the picture as lead singer of Take It To The Limit. It’s pure perfection. A special delight thanks to his high-pitched falsetto screams and Glenn Frey’s assistance at the grand piano’. Need I say more? Pure perfectie, wat u zegt. Mijn absolute nummer één. Kom er maar in, Randy.
Copyright Peter Bonder.