Caroline
Ook in dit nieuwe jaar zal ik weer elke dag met een grote glimlach een blaadje afscheuren van de kalender die Maarten van Rossem heeft samengesteld. Dat doet hij onder het motto dat op het voorblad staat: ‘Dat niet iedereen het met me eens is, is onverstandig, maar daar valt over te praten’. Dat laatste valt nog wel mee, of tegen zo u wilt, want je moet ‘m niet uitnodigen voor een talkshow. Hij lult overal doorheen, kletst iedereen van de sokken en luistert niet naar de gastheer. Kromme tenen, ingehouden ergernis en plaatsvervangende schaamte zijn het gevolg waardoor hij in die context met zijn opvattingen totaal niet uit de verf komt. Dat is jammer, maar dan kun je altijd nog luisteren naar de podcast die hij samen opneemt met Tom Jessen, de enige journalist die hem zo te horen wél in de hand weet te houden. Daarin komt de ware Maarten van Rossem naar voren, de tegendraadse denker die niet gebukt gaat onder een gebrek aan eigen mening of gevoel voor humor en lak heeft aan alle reputaties, pretenties en conventies. Zo zal hij zich net als ik kapot geërgerd hebben aan deze teaser-introtekst van een feature-interview in de NRC met twee filmacteurs. De locatie is een Amsterdamse brasserie, de journalist lijkt nogal onder de indruk en het verhaal begint met een belangwekkende primeur: ‘Heb je gevraagd of ze de muziek zachter zetten? vraagt zij aan hem. Zij met een pet op haar hoofd die ze binnen afzet, hij met een donkerpaars wollen mutsje dat hij binnen ophoudt’. Even over de vraag waarom we kennelijk moeten weten dat de muziek zachter moet, hij een donkerpaars wollen mutsje draagt dat hij binnen ophoudt en zij alleen een verder niet omschreven pet op haar hoofd heeft die ze binnen afzet: wie interesseert dit, wat voegt dit toe?
Ander voorbeeld: een schrijver die maar liefst drie niet geheel mislukte boeken op zijn naam had staan, zijn vrouw openlijk bedroog met een harem aan minnaressen en zelfmoord pleegde toen zij van hun derde kind in verwachting was, we hebben het hier inderdaad over Joost Zwagerman, had vlak voor zijn dood zijn particuliere archief van tien strekkende meter aan tweeënveertig dozen beschikbaar gesteld aan het Letterkundig Museum. Tien strekkende meter aan tweeënveertig dozen: alsof het de verzamelde notities van Dr. Lou de Jong voor zijn monumentale standaardwerk ‘Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog’ betreft. Hoe ijdel kun je als nijver schrijvertje zijn om te bedenken dat de mensheid daarop in het algemeen en op jou in het bijzonder zit te wachten? Een vergelijkbare vraag kunnen we stellen bij het programma ‘B&B Vol Liefde’ dat vanaf morgen wéér aan een nieuw seizoen begint. Wéér die pijnlijke parade van paljassen, pipo’s en prinsesjes. Wéér die zenuwslopende programmering van voice-overs, soundbites en cliffhangers. Wéér die onvermijdelijke aandachtprostitutie van behaagzieke pronkjunkies op hun wanhopige afscheidstoernee naar het hospice van de vergetelheid. Alles, letterlijk álles zullen ze er aan doen om te voorkomen dat ze zich dienen te schikken in het jammerlijke muurbloempjesmagazijn op het ijzingwekkende kijkcijferskerkhof. Vorig jaar hadden we Els, een tochtig hunkerende ex-stewardess die haar zwevende slijmspoor vergeefs verlegd had naar de gunsten van een creepy whiskykakker in een vampierlijk spookslot. Nu krijgen we Caroline, een nuchtere Rotterdamse die aan de Costa del Sol een casita runt en vrijwilliger is bij de lokale hondenopvang. Laten we haar ‘markant’ noemen, maar vooral niet vergeten wat Maarten van Rossem zegt over dit soort pedaalemmer-tv: ‘Ik vond mijn eigen date al heel verschrikkelijk’.
Copyright Peter Bonder.