Nettoland

3 januari 2026

U moet allemaal de groeten van Michel Vlap hebben. Ja, we waren ‘m al bijna vergeten, de goedlachse middenvelder van FC Twente die drie seizoenen in de Beugel Bunker speelde voordat hij in augustus van het vorige jaar overstapte naar Al Ahli, een van de twaalf profclubs in Doha, de hoofdstad van Qatar en het epicentrum van de Qatar Stars League. Hij treedt daarmee letterlijk en figuurlijk in de voetsporen van illustere voorgangers als Wesley Sneijder, Frank en Ronald de Boer, Pep Guardiola, Gabriel Batistuta, Stefan Effenberg en een stoet aan Braziliaanse veteranen die hier kwamen uitbollen. Kenners hebben het vanwege de aanwezigheid van de woestijn enigszins oneerbiedig en tamelijk geringschattend over ‘de zandbak’ maar gelet op de ontspannen omstandigheden waaronder de bevoorrechte profvoetballer hier volgens een verslag op tubantia.nl zijn beroep mag uitoefenen kan het misschien beter ‘de hangmat’ genoemd worden. Zo hoeft hij zich pas om kwart over vier bij zijn club te melden, een tijdstip waarop hij bij FC Twente vanaf half negen ’s ochtends al een complete werkdag achter de rug had, inclusief fitness, ontbijt, lunch en bespreking. Iets na vijf uur begint de training en nog geen twee uur later is hij weer thuis in The Pearl, het bekende kunstmatige eiland met de prachtige stranden waarop hij vanuit zijn appartement op de 38-ste verdieping een schitterend uitzicht heeft. Het leven lacht hem toe: even met de lift naar beneden en hij staat met zijn vriendin en hun kind aan de rand van het zwembad waar het met een ochtendtemperatuur van 22 graden wel zo lekker toeven is. Tenminste, als je het geluk hebt om tot de selecte groep van uitverkoren buitenlanders te behoren voor wie het leven in Qatar meer op een betaalde werkvakantie lijkt. Voor de oorspronkelijke bewoners van het steenrijke oliestaatje en de buitenlandse gastarbeiders loopt het allemaal een stuk minder gesmeerd.

De mensenrechten staan onder grote druk, homoseksuele handelingen zijn strafbaar, de vrijheid van meningsuiting is beperkt, vrouwen worden als tweederangs burgers behandeld en veel migranten zijn onderbetaalde slaven op gammele steigers bij levensgevaarlijke bouwcomplexen. Maar daar heeft Michel Vlap achter de hoge hekken van zijn compound allemaal geen weet van, laat staan zicht op. Integendeel: ‘De kwaliteit van het leven is hoog. Mijn ervaringen zijn tot nu toe allemaal positief. De welvaart is enorm. Het is overal ontzettend schoon en de mensen zijn hartstikke respectvol. Ik kan hier zonder problemen in een restaurant mijn telefoon op tafel leggen en weggaan. Twee uur later ligt-ie er nog. In Nederland worden de koffers op het vliegveld overal neergegooid, hier staan ze netjes in rijen opgesteld. Ik hoef mijn auto niet uit als ik ga tanken, en als ik bij mijn appartement aankom, wordt mijn auto voor mij geparkeerd’. En dan komt de aap uit de mouw: ‘Qatar is een nettoland, daar hoef ik niet moeilijk over te doen’. Ah, zo heet dat dus: een nettoland. En dan neem je het als jezelf serieus nemende voetballer op de koop toe dat de competitie geen bal voorstelt, dat het niveau net zo bagger is als de drabbige smurrie waarvan de kunstmatige eilanden in elkaar worden gekleid, dat er in al die gigantische miljoenenstadions vrijwel geen hond komt kijken, dat Julian Draxler van Schalke 04 de enige medespeler is die er echt wat van kan. En dat je heimwee hebt naar de koude bal van Cafetaria Schippers aan de Stadsgravenstraat. Nee, dat laatste heb ik zelf verzonnen. Maar voor de rest hoor je hem niet klagen, Michel Vlap in het Beloofde Land van Netto in Petto: ‘Dit leven past heel erg bij me’. Volgende week op tubantia.nl een exclusief interview met Quincy Promes: ‘Ik zou een moord doen voor een terugkeer naar FC Twente’.